ΔΙΑΣ: Ορέστη!

ΔΙΑΣ: Ορέστη! Εγώ σε έπλασα, όπως έπλασα τα πάντα. Κοίταξε: (Οι τοίχοι του ναού ανοίγουν. Εμφανίζεται ο ουρανός, γεμάτος αστέρια που στριφογυρίζουν ακολουθώντας την πορεία τους. Ο Δίας είναι στο βάθος της σκηνής. Η φωνή του έχει γίνει τεράστια—με μικρόφωνο—αλλά σχεδόν δεν τον βλέπουμε.) Κοίταξε τους πλανήτες που ακολουθούν την πορεία τους με τάξη, χωρίς ποτέ να ξεφεύγουν, χωρίς ποτέ να συγκρούονται. Εγώ καθόρισα την πορεία τους, σύμφωνα με τους νόμους της δικαιοσύνης. Άκουσε την αρμονία των σφαιρών, αυτό τον απέραντο, πέτρινο ύμνο που αντηχεί στις τέσσερις γωνίες του σύμπαντος. (Ακούγεται μελωδία.) Με τη δική μου χάρη διαιωνίζονται τα είδη. Δικό μου θέλημα ο άνθρωπος να γεννάει άνθρωπο, και το παιδί του σκύλου να είναι σκύλος, με τη δική μου δύναμη η απαλή γλώσσα της παλίρροιας γλείφει την άμμο και αποτραβιέται την καθορισμένη ώρα, εγώ κάνω τα φυτά να μεγαλώνουν, και η δικιά μου ανάσα στέλνει τα κίτρινα σύννεφα της γύρης να σκορπιστούν στη γη. Δεν είσαι σπίτι σου, εισβολέα! Είσαι ένα ξένο σώμα σ’ αυτό τον κόσμο, σαν ένα αγκάθι που τρυπάει το δέρμα, σαν ένας λαθροθήρας μέσα στο δάσος του αφέντη του. Γιατί ο κόσμος αυτός είναι καλός. Τον δημιούργησα σύμφωνα με το θέλημά μου και εγώ είμαι το Καλό. Αλλά εσύ διέπραξες το κακό, κάθε κομμάτι αυτού του κόσμου το φωνάζει, με πέτρινη φωνή. Γιατί το Καλό είναι παντού, είναι η γλύκα του φρούτου, είναι η δροσιά της πηγής, είναι ο κόκκος της άμμου, είναι το βάρος της πέτρας. Ναι, θα το βρεις μέχρι και στη φύση της φωτιάς και του φωτός. Ακόμα και το ίδιο σου το σώμα σε προδίδει, γιατί υπακούει κι αυτό αναγκαστικά στους νόμους μου. Το Καλό είναι μέσα σου, είναι γύρω σου. Σε διαπερνά σαν δρεπάνι, σε συνθλίβει σαν βουνό, σε παίρνει και σε φέρνει σαν αγριεμένη θάλασσα. Το Καλό επέτρεψε να γίνει η αποτρόπαιη πράξη σου, γιατί βρισκόταν μέσα στη λάμψη των πυρσών, μέσα στην κόψη του σπαθιού σου, μέσα στη δύναμη του χεριού σου. Ενώ το Κακό, που σε κάνει τόσο περήφανο, αυτό που διαλαλείς ότι διέπραξες, δεν είναι τίποτα παρά μια σκιά της ύπαρξης, μια ψευδαίσθηση, ένα απατηλό καθρέφτισμα, που δε θα υπήρχε καν χωρίς το Καλό. Βρες τον πραγματικό εαυτό σου Ορέστη. Το σύμπαν είναι εναντίον σου, και δεν είσαι παρά ένα παράσιτο μέσα στο σύμπαν. Ξαναγύρνα στη φύση, γιε του αφύσικου: αναγνώρισε το λάθος σου, μίσησέ το, ξερίζωσέ το από πάνω σου σαν ένα σάπιο, βρομερό δόντι. Αλλιώς, ζήσε με το φόβο ότι η θάλασσα θα αποτραβιέται μπροστά σου, οι πηγές θα στερεύουν στο πέρασμά σου, στο μονοπάτι σου οι πέτρες και τα βράχια θα κυλούν μακριά όταν πλησιάζεις, η γη που πατάς θα θρυμματίζεται κάτω από τα πέλματά σου.