Ν. Καραβάς, "ΘΑ" .

Μόνο το απόγευμα, την ώρα που κοντεύει να βραδιάσει, μερικοί βγάζουν ένα μικρό αναστεναγμό, κλαίνε, και τα δάκρυά τους στάζουνε χοντρά, μόλις κυλάνε από τα μάγουλα στερεοποιούνται σ' ένα υλικό σαν κεχριμπάρι, σκληρό, διαφανές, όμορφο όπως η λύπη των ανθρώπων. Αυτά τα δάκρυα τα φυλάνε ή τα δίνουν στα αγαπημένα τους πρόσωπα. Ένα μεγάλο δάκρυ με αφιέρωση είναι σε πολλές περιπτώσεις το καλύτερο δώρο. Μερικοί τα πετάνε στη θάλασσα και κάνουν μια ευχή, άλλοι λένε οτι τις λύπες πρέπει να τις σπας και τα κοπανάνε με τη βαριοπούλα μέχρι να γίνουν σκόνη. Αν κάποιος πεθάνει, χωρίς να αναφέρει που αφήνει τα δάκρυά του, αυτά περιέρχονται στο κράτος που τα φυλάει στο μεγάλο γυάλινο πύργο των δακρύων. Οι άνθρωποι και η ίδια η πόλη διαχειρίζονται την λύπη τους σαν κάτι στέρεο, χειροπιαστό, και αυτό συνιστά μιας πρώτης τάξεως ψυχοθεραπεία. Ίσως γι' αυτό είναι τ΄σο ισορροπημένοι, τόσο κανονικοί. Ν. Καραβάς, "ΘΑ" .