Με την πρώτη σταγόνα...

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίριΜουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιέςΟλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Ε-σένα!Κατά που θ' απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρόςΚατά που θ' αφήσουμε τα μάτια μας τώρα που οι μακρινές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα
Τώρα που κλείσανε τα βλέφαρά σου απάνω στα τοπία μαςΚι είμαστε - σα να πέρασε μέσα μας η ομίχλη -Μόνοι ολομόναχοι τριγυρισμένοι απ' τις νεκρές εικόνες σου.
Με το μέτωπο στο τζάμι αγρυπνούμε την καινούργια οδύνη. Δεν είναι ο θάνατος που θα μας ρίξει κάτω μια που Εσύ υπάρχεις.Μια που υπάρχει αλλού ένας άνεμος για να σε ζήσει ολάκερη.Να σε ντύσει από κοντά όπως σε ντύνει από μακριά η ελπίδα μας.Μια που υπάρχει αλλού.Καταπράσινη πεδιάδα πέρ' από το γέλιο σου ως τον ήλιο.Λέγοντάς του εμπιστευτικά πως θα ξανασυναντηθούμε πάλι.Οχι δεν είναι ο θάνατος που θ' αντιμετωπίσουμε.Παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής.Ενα θολό συναίσθημα.H μυρωδιά του νοτισμένου χώματος μέσ' στις ψυχές μας που όσο παν κι απομακρύνονται.
Κι αν δεν είναι το χέρι σου στο χέρι μας.Κι αν δεν είναι το αίμα μας στις φλέβες των ονείρων σου.Το φως στον άσπιλο ουρανό.Κι η μουσική αθέατη μέσα μας ώ! μελαγχολική.Διαβάτισσα όσων μας κρατάν στον κόσμο ακόμα.Είναι ο υγρός αέρας η ώρα του φθινοπώρου ο χωρισμός.Το πικρό στήριγμα του αγκώνα στην ανάμνηση.Που βγαίνει όταν η νύχτα πάει να μας χωρίσει από το φως. Πίσω από το τετράγωνο παράθυρο που βλέπει προς τη θλίψη. Που δε βλέπει τίποτεΓιατί έγινε κιόλας μουσική αθέατη φλόγα στο τζάκι χτύ πημα του μεγάλου ρολογιού στον τοίχο. Γιατί έγινε κιόλας Ποίημα στίχος μ' άλλον στίχο αχός παράλληλος με τη βροχή δάκρυα και λόγια Λόγια όχι σαν τ' άλλα μα κι αυτά μ' ένα μοναδικό τους προορισμόν : Εσένα!