Πάντα βασιζόμουν στην καλοσύνη των ξένων...

Χορτάτση, Ερωφίλη, 1600...

"Πώς είναι μπορεζάμενο, κορμί να ξεχωρίσει, απού την ίδιαν του ψυχή, και να μπορεί να ζήσει?"
Μην το'χεις για παράξενο, γιατί το μποδισμένο, πράμ' αγαπάται πλειότερα και πλειά πεθυμισμένο..

Με το ίδιο μακό...

Που πήγαν οι εποχές που φορούσες την μπλούζα του καλού σου και τον μύριζες ασταμάτητα? Μπορούσες να τον μυρίσεις ακόμη κα στα χέρια σου, στα ρούχα σου, για πάντα και παντού. Νομίζω πως πλέον σ' αγαπώ.

At the bedroom

Caracol paella!!

Black dress

Αφιερωμένο...!!!

''Θα φάμε κ θα χαρούμε μια-δυό μποτίλιες Βουργουνδίας, ώστε η παλιά μας γνωριμία να φαίνεται αξιαγάπητη στα μάτια μας, μια που καθώς βλέπω δεν υπάρχουν ελπίδες για νέα...''

R.I.P. κυρ-Σπύρο...

Δεν έλεγε να καταλάβει οτι η ντενεκεδένια υπηρεσία μας ουδεμία σχέση είχε με τη δική τους, παρά μόνο στον τίτλο. Δεν είχαμε όπλα, βαθμούς, αξιώματα. Κάθε φορά στη βόλτα του στη γειτονιά με το σκυλάκι, οι ίδιες κουβέντες, οι ίδιες απορίες...τώρα πια δε θα μας ''κουράζεις'' με τις ίδιες ερωτήσεις, μονάχα το σκυλάκι που θα κρατάει άλλος το λουρί του θα μας θυμίζει τις γελαστές κουβέντες που κάποτε κάναμε στα πεζοδρόμια του δάσους... R.I.P. κυρ-Σπύρο...

Κεκλεισμένων των θυρών ή η αγία οικογένεια.

Όπως διδάχθηκα πρόσφατα στη θεωρία θεάτρου,από το βιβλίο του αγαπητού -πλέον- Robert Leach,  και σύμφωνα με την θεωρία ''κοινωνικών ρόλων'' του Erving Goffman, όλα στη ζωή είναι θέατρο. Όταν περνάς μια συνέντευξη, φοράς το καλό σου κοστούμι. Όταν γνωρίζεις τα υποψήφια πεθερικά σου, δεν μιλάς με μπουκωμένο στόμα. Όλα λοιπόν στη ζωή είναι ρόλοι που όλοι καλούμαστε καθημερινά να υποδηθούμε. Πίσω όμως από την κλειστή πόρτα του σπιτιού τα προσωπεία πέφτουν...

tattoo

next tattoo...loading!!!

The expelled (1945)

Memories are killing. So you must not think of certain things, of those that are dear to you , or rather you must think of them ,for if you don't there is the danger of finding them ,in your mind, little by little. That is to say, must think of them for a while, a good while, every day several times a day, until they sink forever in the dark. That's an order.

Το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά...

summertime συνέχεια...

Θεατρικές σπουδές

Οτι χρειαζόταν αυτή την εποχή, αλλά και κάθε εποχή πιστεύω. Δηλ κάτι δημιουργικό, που να σου απασχολεί το μυαλό και να μη σου αφήνει χρόνο και χώρο για κανένα χασομέρι, και κατά συνέπεια πράγματα ανούσια. Πρώτο έτος και κατευθείαν στα βαθειά, 2 ενότητες, με δύο εργασίες να τρέχουν κάθε μήνα...συνεπώς, ένα έργο (περιμένοντας το Γκοντό του Μπέκετ) η ανάλυση του και μια πιθανή του σκηνοθεσία -θέατρο του παραλόγου με τη μία- συν μελέτη του theatre studies -στα αγγλικά βεβαίως βεβαίως κι αυτά για τη θεωρία θεάτρου. Όσον αφορά την ιστορία...ακόμα χειρότερα!! Μόνο για τον Οκτώβρη, εργασία πάνω σε 3 κλασσικά έργα αρχαίου δράματος, συν μελέτη ιστορίας ανά εβδομάδα συν η άφθονη έξτρα βιβλιογραφία...χρειάζονται κι άλλα???

Απο ποια ηλικία η γυναίκα εκπαιδευεται για τη μητρότητα...

God bless OUC!!!!

Πρέπει να το πάρεις απόφαση. Να τελειώνουμε.

Love and marriage.

Με αφορμή το χθεσινό γάμο των παιδιών πρέπει να ομολογήσω πως έχω αρχίσει και σκέφτομαι πολύ περίεργα, μάλλον απαισιόδοξα θα το έλεγα. Όταν είδα το πρόσωπά τους να έρχονται στο τραπέζι, τόσα λαμπερά, αισιόδοξα, γεμάτα ελπίδα και νιότη, το μόνο που μου ήρθε στο μυαλό μετά τη συγκίνηση , είναι το πόσα όνειρα έχουν κάνει αυτά τα νέα παιδιά, πόσες ελπίδες έχουν στηρίξει σε αυτή την εκδήλωση της μισής ώρας ή της μιας βραδιάς εν πάσει περιπτώση... να ανοίξουν ένα σπιτικό, να κάνουν παιδιά, οικογενειακές διακοπές και πόσα άλλα, βα σισμένα στα πρότυπα μιας κοινωνίας που φτιάξαμε κι εμείς οι ίδιοι βασιζόμενοι κάποτε στα ίδια ψέμματα κι ελπίδες κι όνειρα...μακάρι να αποτελέσουν αυτά τα παιδιά το πρότυπο της αληθινής ευτυχίας, να' ναι τα πρόσωπά τους πάντοτε έτσι χαμογελαστά και να βγάλουν ψεύτες όλους εμάς τους ανίκανους...

Α little bit of summer...

Λίγοι καλοί φίλοι κι όλα μοιάζουν διαφορετικά...