Θείος Βάνιας

"Τι να κάνουμε, πρέπει να ζήσουμε. Θα ζήσουμε, θείε Βάνια. Θα ζήσουμε μέρες ατέλειωτες στη σειρά, αμέτρητα βράδια. Θ' αντέξουμε καρτερικά τα βάσανα που θα μας στείλει η μοίρα. Θα παλεύουμε για τους άλλους, και τώρα κ στα γεράματά μας, χωρίς αναπαμό, κι όταν έρθει η ώρα μας θα πεθάνουμε υπάκουα, κι εκεί, απ' τον τάφο, θα πούμε πως πονέσαμε, πως κλάψαμε, πως πικραθήκαμε, κι ο θεός θα μας λυπηθεί, και τότε θείε μου καλέ, θα δούμε οι δυό μας μια ζωή όλο φως, πανέμορφη, γεμάτη αρμονία, και η ψυχή μας θ' αναγαλλιάσει, και θα θυμόμαστε τις τωρινές μας δυστυχίες με συγκίνηση, με χαμόγελο- και θα ξεκουραστούμε. Το πιστεύω θείε, το πιστεύω ολόψυχα, ολόθερμα...Θα ξεκουραστούμε! Θ'ακούσουμε τους αγγέλους, θα δούμε τον ουρανό διαμαντοστολισμένο, θα δούμε όλα τα κακά της γης, όλα τα βάσανά μας, να χάνονται μέσα στο έλεος που θα πλημμυρίσει όλον τον κόσμο, και η ζωή μας θα' ναι ήσυχη, τρυφερή κ γλυκειά σαν χάδι. Το πιστεύω, το πιστεύω...Φτωχέ, φτωχέ μου θείε Βάνια, κλαις...Δεν είδες χαρά στη ζωή σου, μα περίμενε θείε Βάνια, περίμενε λίγο...θα ξεκουραστούμε...θα ξεκουραστούμε!"