Barrio

Cien fuegos

Viniales

Soroa

Τρινιδαδ...

Αν δεις οτι δε χορταίνεις σταμάτα...

Οδοιπορικό στην Κούβα...

Praga by night...

Prague iii

Prague ii

Prague...

Kein zuruck...

Es gibt keinen Weg zurück
Weißt du noch, wie's war
Kinderzeit, wunderbar
Die Welt ist bunt und schön
Bis du irgendwann begreifst,
Dass nicht jeder Abschied heißt
Es gibt auch ein Wiederseh'n.

Refrain:
Immer vorwärts, Schritt um Schritt
Es gibt keinen Weg zurück
Was jetzt ist, wird nie mehr ungescheh'n
Die Zeit läuft uns davon
Was getan ist, ist getan
Was jetzt ist, wird nie mehr so gescheh'n.

Es gibt keinen Weg zurück (2x)

Ein Wort zu viel im Zorn gesagt
Einen Schritt zu weit nach vorn gewagt
Schon ist es vorbei
Was auch immer jetzt getan
Was ich gesagt, hab ist gesagt
Was wie ewig schien, ist schon Vergangenheit.

Refain

Ach und könnt'ich doch nur ein einz'ges Mal
Die Uhren rückwärts dreh'n
Denn wie viel von dem, was ich heute weiß,
Hätt'ich lieber nie geseh'n.

Es gibt keinen Weg zurück (3x)

Dein Leben dreht sich nur im Kreis
So voll von weggeworfener Zeit
Deine Träume schiebst du endlos vor dir her
Du willst noch leben irgendwann
Doch wenn nicht heute, wann denn dann?
Denn irgendwann ist auch ein Traum zu lange.

Refrain

Ach und könnt'ich doch nur ein einz'ges Mal
Die Uhren rückwärts dreh'n
Denn wie viel von dem, was ich heute weiß,
Hätt'ich lieber nie geseh'n.

Το κάστρο των αγγέλων...

Μεταμόρφωσε τις μέρες σε μικρά αντικείμενα. Τόσο μικρά ,που να μπορείς να τα πάρεις στα χέρια σου και να παίξεις. Κίτρινοι, κόκκινοι, γαλάζιοι βόλοι. Μια ολόκληρη εβδομάδα μπορείς να τη χωρέσεις στη χούφτα σου. Η Δευτέρα κόκκινη, η Τρίτη πράσινη, η Τετάρτη βιολετί...αν δοκιμάσεις να μαζέψεις μονομιάς τους βόλους ενός ολόκληρου μήνα , χάνεις το λογαριασμό. Που πήγε η δέκατη όγδοη μέρα? Τι χρώμα βάλαμε στις 26? Ένας χρόνος βόλοι φτάνει για να γεμίσει το πάτωμα της κουζίνας. Η όγδοη μέρα του Γενάρη χώθηκε κάτω από το ψυγείο. Η εικοστή ογδόη Οκτωβρίου πίσω από το καλοριφέρ.

Δε θα μπορείς να κουνηθείς μέσα στο δωμάτιο χωρίς να μετακινήσεις τους βόλους, χωρίς να τους βάλεις όλους σε κίνηση. Η μια μέρα πέφτει πάνω στην άλλη, σαν τα μόρια της σκέψης μέσα στη μνήμη. Τριακόσιες εξήντα πέντε μπίλιες κυλάνε τώρα στο πάτωμα. Η τρίτη του Νοεμβρίου κυλάει αργά προς το τραπέζι της κουζίνας , σκοντάφτει στη μέρα των Χριστουγέννων και συνεχίζει ως την Κυριακή της πεντηκοστής.

Το σπίτι σου έχει τρία δωμάτια. Και πολλαπλασιάζεις τους 365 βόλους της χρονιάς με το 70 ή το 80. Η 17 Απρίλη του 1983 περνάει στο σαλόνι, συναντιέται με την 24 Μαρτίου του 2012 πριν συνεχίσει το δρόμο της και σταθεί κάτω από την τηλεόραση , δίπλα στην πρώτη Δεκέμβρη του 1940.

Βουτάς, κολυμπάς στην αφθονία. Θαρρείς πως είσαι πλούσιος. Και μετά χτυπάει η πόρτα. Προσεκτικά ανοίγεις δρόμο ανάμεσα στους βόλους σου, παραμερίζεις μερικές εκατοντάδες χρωματιστές μπίλιες , ανοίγεις και υποδέχεσαι μια νεαρή γυναίκα. Δεν έχεις τριαντάφυλλα πρόχειρα και της προσφέρεις μια χούφτα βόλους. Η γυναίκα θέλει να παίξετε. Και πριν προλάβεις να το καταλάβεις έχεις κιόλας χάσει χίλιους βόλους.

Χτυπάει ξανά η πόρτα και μπαίνει ένα αγόρι. Του δίνεις μερικές χιλιάδες βόλους. Την άλλη μέρα φέρνει μαζί του την αδερφή του. Η μικρή ζητάει όσους βόλους έδωσες και στον αδερφό της. Τώρα μόλις βλέπεις οτι το απόθεμα σου έχει αρχίσει και λιγοστεύει. Το πάτωμα δεν είναι πια γεμάτο. Οι βόλοι δε στριμώχνονται πια στις γωνίες, όπως τις παλιές καλές μέρες...

Και μια μέρα ένας άντρας χτυπάει την πόρτα σου. Σου δείχνει ένα χαρτί οτι του χρωστάς 4.500 βόλους...πέφτεις μπρούμυτα στο πάτωμα ,μετράς του βόλους σου και του πληρώνεις στη στιγμή το χρέος. Θέλεις να ξέρεις τι σου ανήκει, θέλεις να ξέρεις σε τι μπορείς ακόμη να υπολογίζεις. Μόνο που τώρα δε σου έχουν μείνει πια παρά ελάχιστοι βόλοι. Είσαι αναγκασμένος να τους ψάχνεις , να τρέχεις από δωμάτιο σε δωμάτιο για να τους μαζέψεις.

Κλείνεις την πόρτα σου και κλειδαμπαρώνεσαι. Τα λίγα χρωματιστά μπαλάκια που σου μένουν θέλεις να τα κρατήσεις δικά σου....