metoikos deconstructed by tasos papastamou

http://www.youtube.com/watch?v=V25VYtWcmrw&feature=youtu.be

alumno,profesor y amigo :-)

el nuevo luz de mi vida :-)

"Κείμενα για το θέατρο", Β. Ε.Μεγιερχόλντ

Οι άνθρωποι είναι παντού υπερβολικά άνθρωποι. Άνθρωποι είναι οι καλλιτέχνες, άνθρωποι κ το κοινό. Δεν υπάρχει μεγάλη διάσταση ανάμεσα στους μεν κ τους δε. Κι όμως καλά είναι μονάχα όπου τραβούν μαζί τους οι μεν τους δε, κι αυτοί αντιστέκονται γιατί φοβούνται τα ιλιγγιώδη ύψη. Το θέατρο πρέπει να είναι ασκηταριό. Ο ηθοποιός πρέπει πάντα να είναι αιρετικός. Πάντα διαφορετικός από τους άλλους. Να δημιουργεί μοναχικά κ να αναφλέγεται στην έκσταση της δημιουργίας μπροστά στα μάτια όλων. Και ύστερα πάλι στο κελί του! Κελί όχι με την έννοια της αποξένωσης από την κοινωνία αλλά με την έννοια της ικανότητας του να ιερουργεί στη δημιουργική δουλειά του. Πρέπει να περιφρονεί τον όχλο, να προσκυνά ένα νέο θεό σε κάθε πλημμυρίδα κ να τον ξεχνά σε κάθε άμπωτη. Και να αλλάζει κάθε ώρα το χρώμα του όπως η θάλασσα! Τι ωραία είναι να κοροϊδεύουμε κατάφατσα τον όχλο όταν δεν μας καταλαβαίνει. Το ασκηταριό των αιρετικών πρέπει να ανάψει αύριο την πυρά του. Σύντροφοι, πρέπει να ξέρετε να είστε πιστοί στο θεό σας. Και να ανακαλύπτετε την ομορφιά εκεί που δεν την βρίσκουν οι άλλοι. "Κείμενα για το θέατρο", Β. Ε.Μεγιερχόλντ

Βάφτιση Georgia

Ν. Καραβάς, "ΘΑ" .

Μόνο το απόγευμα, την ώρα που κοντεύει να βραδιάσει, μερικοί βγάζουν ένα μικρό αναστεναγμό, κλαίνε, και τα δάκρυά τους στάζουνε χοντρά, μόλις κυλάνε από τα μάγουλα στερεοποιούνται σ' ένα υλικό σαν κεχριμπάρι, σκληρό, διαφανές, όμορφο όπως η λύπη των ανθρώπων. Αυτά τα δάκρυα τα φυλάνε ή τα δίνουν στα αγαπημένα τους πρόσωπα. Ένα μεγάλο δάκρυ με αφιέρωση είναι σε πολλές περιπτώσεις το καλύτερο δώρο. Μερικοί τα πετάνε στη θάλασσα και κάνουν μια ευχή, άλλοι λένε οτι τις λύπες πρέπει να τις σπας και τα κοπανάνε με τη βαριοπούλα μέχρι να γίνουν σκόνη. Αν κάποιος πεθάνει, χωρίς να αναφέρει που αφήνει τα δάκρυά του, αυτά περιέρχονται στο κράτος που τα φυλάει στο μεγάλο γυάλινο πύργο των δακρύων. Οι άνθρωποι και η ίδια η πόλη διαχειρίζονται την λύπη τους σαν κάτι στέρεο, χειροπιαστό, και αυτό συνιστά μιας πρώτης τάξεως ψυχοθεραπεία. Ίσως γι' αυτό είναι τ΄σο ισορροπημένοι, τόσο κανονικοί. Ν. Καραβάς, "ΘΑ" .