Κριτική της παράστασης "Η τελευταία μαύρη γάτα"

Άλλη μια πολύ καλή δουλειά του Κώστα Γάκη και της ομάδας Ιδέα, αν και όχι η καλύτερη, μετά την εξαιρετική Κατσαρίδα και το Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο.

Για άλλη μια φορά, μια ομάδα μας δείχνει πως με πολύ λίγα μπορείς να κάνεις πάρα πολλά, και αυτή είναι η αισθητική προσέγγιση και γενική σκηνοθετική γραμμή αυτής της ομάδας που σε κερδίζει κάθε φορά. Στην σκηνή βρίσκονταν ουσιαστικά μόνο 4 καρέκλες-σκάλες, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν με ποικίλους τρόπους, με ευρηματικότερη την σκηνή που προσομοίαζε την παρέα των γάτων να βρίσκεται στην άκρη ενός ψηλού κτιρίου, όπου φυσούσε πολύ δυνατός άνεμος, και πραγματικά με έπεισαν ότι μεταφερθήκαμε ξαφνικά σε κάποια ταράτσα! Η πιο ευρηματική και ταυτόχρονα ξεκαρδιστική στιγμή της παράστασης ήταν το δελτίο ειδήσεων και ο τρόπος που παρουσιάστηκε η τηλεόραση στην σκηνή, και ακόμη περισσότερο το δελτίο στην νοηματική!!

Η ερμηνευτική και κινησιολογική καθοδήγηση όλης της ομάδας των ηθοποιών ήταν πολύ καλά δουλεμένη και αυτό έβγαινε και στην σκηνή.Τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα ήταν μαύρα, όπως επιτάσσει το έργο, αλλά συνάμα λιτά και χαρακτηριστικά όσο έπρεπε.  Οι φωτισμοί κατάφεραν να ενισχύσουν ακόμη περισσότερο την όλη ατμόσφαιρα του έργου. Τα βίντεο της Μικαέλας Λιακατά έδεναν ιδιαίτερα αρμονικά με το όλο πλαίσιο του έργου, όπως και η μουσική του Κώστα Γάκη, σε συνδυασμό με την παρουσία επί σκηνής και τα live electronics του Στέφανου Τορτόπογλου.

Το μόνο αρνητικό σημείο, η μη ύπαρξη αρκετών μαξιλαριών ώστε να έχουν καλύτερη ορατότητα τα παιδιά, όμως, προς τιμήν του θεάτρου, απολογήθηκαν εξαρχής γι’ αυτό και πρότειναν εναλλακτική λύση.

Κριτική της παράστασης "Ο μικρός Πρίγκηπας"

Μια μουσικοχορευτική παράσταση βασισμένη στην ιστορία του μικρού πρίγκιπα, και όχι  η μεταφορά αυτής στη σκηνή.

Η παράσταση ξεκινά πολύ εντυπωσιακά, με τα ολόλευκα κοστούμια του Μιχάλη Σδούγκου και το πολύ έξυπνο εφέ του blacklight της Ελευθερίας Ντεκώ, σε συνδυασμό με τις εξαιρετικές, επίσης ολόλευκες, κούκλες της Δήμητρας Καίσαρη. Με γοήτευσε ιδιαίτερα η εμφάνιση του κυρίου επιχειρηματία.

 Αυτά θεωρώ ότι ήταν και τα καλύτερα στοιχεία της πολυδιαφημισμένης παράστασης.

Τα σκηνικά του Γιώργου Γαβαλά είχαν ενδιαφέρον, η χρήση της εξέδρας μου άρεσε πολύ, όπως επίσης και οι «βράχοι» πίσω από τους οποίους εμφανίστηκαν στην έναρξη οι ηθοποιοί. Καλαίσθητος ήταν επίσης και ο τρόπος που παρουσιάστηκε ο μικρός πλανήτης, με την συναρμολογούμενη εξέδρα επί σκηνής. Εντυπωσιακή θα χαρακτήριζα και την καθέλκυση των ηρώων στα στεφάνια και τον πλανήτη, αν και αρκετά πλέον συνηθισμένο.  Πολύ ρεαλιστική ήταν και η κατασκευή του αεροπλάνου. 

Οι χορογραφίες του Αλέξανδρου Κουζίτσκιν ήταν επίσης επιτυχημένες.

Σκηνοθετικά, κινησιολογικά αλλά και ερμηνευτικά , το σύνολο των ηθοποιών λειτούργησε πάρα πολύ καλά. Ωστόσο, δεν με ικανοποίησε καθόλου η συγκεκριμένη προσέγγιση. Η επιλογή των τραγουδιών καθώς και η διασκευή των στίχων από την Μαριάνα Τόλη, θεωρώ ότι ήταν από άστοχη έως και ελαφρώς γλυκανάλατη.  Η αναλογία τραγουδιού και πρόζας θεωρώ ήταν τελείως δυσανάλογη, ως προς το κομμάτι της πρόζας, σε σημείο να «χάνεται» εντελώς η ιστορία του μικρού πρίγκιπα, και να μένει κυρίως ένα μουσικοχορευτικό πρόγραμμα.  Ο Ορέστης Καρύδας, ενώ ερμήνευσε εξαιρετικά το ρόλο του, ωστόσο, με ξένισε, φυσιογνωμικά κυρίως, ως φιγούρα του μικρού πρίγκιπα. Η Αντιγόνη Ψυχράμη ήταν επίσης πολύ πειστική ως τριαντάφυλλο.  Η ένσταση μου βρίσκεται στον τρόπο προσέγγισης της σχέσης μεταξύ του πρίγκιπα και του λουλουδιού, η οποία παρουσιάστηκε περισσότερο ως ερωτικό ειδύλλιο, παρά ως αγνή και τρυφερή φιλία.

Θα ήθελα επίσης να είχαμε απολαύσει σε κάποιες στιγμές έναν έναστρο ουρανό, μιας που η τεχνολογία μπορεί πολύ εύκολα να μας χαρίσει εξαιρετικές δυνατότητες.  

Κριτική της παράστασης "Κυμβελίνος"

Ένα όχι ιδιαίτερα γνωστό ή πολυπαιγμένο έργο του Σαίξπηρ, ωστόσο, ιδιαίτερα ενδιαφέρον, περιλαμβάνοντας τα βασικά χαρακτηριστικά του κλασικού συγγραφέα, πλοκή, ίντριγκες, παρεξηγήσεις, μεταμφιέσεις και τον γνωστό ποιητικό του λόγο.

Από την πρώτη στιγμή το σκηνικό σε βάζει μέσα στο έργο. Μια μινιμαλιστική σκηνοθετική προσέγγιση, με λιγοστά έπιπλα επί σκηνής, ένα κάδρο στο background που εναλλάσσεται αθόρυβα και σε μεταφέρει με «μαγικό» τρόπο, και οι «παιχνιδιάρικοι» φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη, οι οποίοι καταλαβαίνεις εξαρχής ότι θα παίξουν τον βασικότερο ρόλο αυτής της σκηνοθετικής προσέγγισης του Αλέξανδρου Κοέν.

Τα κοστούμια της Χριστίνας Κωστέα έδεναν αρμονικά με το ύφος του έργου, χωρίς να παραφορτώνουν την ατμόσφαιρα. Η κινησιολογία της Φρόσως Κορρού «έντυσε» μοναδικά την ελισαβετιανή  προσέγγιση του σκηνοθέτη.

Ο Τάκης Βουτέρης ως ο ομώνυμος ήρωας, είναι ο πιο συμπαθής δυνάστης που έχει παρουσιαστεί δραματουργικά.

 Η Ελένη Κρίτα ενσαρκώνει με περισσή φυσικότητα την ραδιούργα βασίλισσα και κακιά μητριά.

Η Αντιγόνη Δρακουλάκη ως αθώα Ιννογένη παρουσιάζει μια αξιοπρεπέστατη ερμηνεία.

Ο Παναγιώτης Εξαρχέας ως εύπιστος Πόστουμο κλέβει την παράσταση σε ένα θεωρώ ρεσιτάλ ερμηνείας.

Ο Σαράντος Γεωγλέρης παρουσιάζει έναν τσακισμένο τραγικό ήρωα με μοναδικό τρόπο.

Ο Αντώνης Φραγκάκης προωθεί τον εσωτερικό παλμό του δολοπλόκου ήρωα, σε κάποιες στιγμές, με τρόπο απαράμιλλο. 

Η Νεκταρία Γιαννουδάκη διαδραματίζει τον χαρακτηριστικό σαιξπηρικό ρόλο της «παραμάνας», μια ήρεμη δύναμη που λειτουργεί σε πολλαπλά επίπεδα, υποβοηθώντας την πλοκή και τους ήρωες, πάντα δίπλα στις ζωές όλων.

Τέλος, ενδιαφέρουσα, μολονότι σύντομη,  η παρουσία του Ρωμανού Μαυρουδή ως γραφειοκράτης και dealer.