Αττικό Πάρκο

Θείος Βάνιας

"Τι να κάνουμε, πρέπει να ζήσουμε. Θα ζήσουμε, θείε Βάνια. Θα ζήσουμε μέρες ατέλειωτες στη σειρά, αμέτρητα βράδια. Θ' αντέξουμε καρτερικά τα βάσανα που θα μας στείλει η μοίρα. Θα παλεύουμε για τους άλλους, και τώρα κ στα γεράματά μας, χωρίς αναπαμό, κι όταν έρθει η ώρα μας θα πεθάνουμε υπάκουα, κι εκεί, απ' τον τάφο, θα πούμε πως πονέσαμε, πως κλάψαμε, πως πικραθήκαμε, κι ο θεός θα μας λυπηθεί, και τότε θείε μου καλέ, θα δούμε οι δυό μας μια ζωή όλο φως, πανέμορφη, γεμάτη αρμονία, και η ψυχή μας θ' αναγαλλιάσει, και θα θυμόμαστε τις τωρινές μας δυστυχίες με συγκίνηση, με χαμόγελο- και θα ξεκουραστούμε. Το πιστεύω θείε, το πιστεύω ολόψυχα, ολόθερμα...Θα ξεκουραστούμε! Θ'ακούσουμε τους αγγέλους, θα δούμε τον ουρανό διαμαντοστολισμένο, θα δούμε όλα τα κακά της γης, όλα τα βάσανά μας, να χάνονται μέσα στο έλεος που θα πλημμυρίσει όλον τον κόσμο, και η ζωή μας θα' ναι ήσυχη, τρυφερή κ γλυκειά σαν χάδι. Το πιστεύω, το πιστεύω...Φτωχέ, φτωχέ μου θείε Βάνια, κλαις...Δεν είδες χαρά στη ζωή σου, μα περίμενε θείε Βάνια, περίμενε λίγο...θα ξεκουραστούμε...θα ξεκουραστούμε!"

humour...

v  Ο όρος humour, «χυμός», δηλώνει ένα από τα τέσσερα βασικά σωματικά υγρά («χυμούς»), τα οποία σύμφωνα με τη μεσαιωνική και αναγεννησιακή ιατρική συγκροτούσαν τον ανθρώπινο οργανισμό. Η θεωρία των χυμών κατάγεται ήδη από την ιατρική της αρχαιότητας (τις ιπποκρατικές συγγραφές και τα συγγράμματα του Γαληνού) και δεν ξεπεράστηκε παρά τον 19^ο αιώνα με τις αλματώδεις προόδους της ιατρικής επιστήμης. Οι τέσσερεις βασικοί χυμοί του ανθρώπινου σώματος είναι το αίμα, το φλέγμα (σάλιο), η χολή και η μέλαινα χολή. Η υγεία του ανθρώπινου οργανισμού εξασφαλιζόταν, υποτίθεται, από την ισορροπία (ευκρασία) των τεσσάρων χυμών· τυχόν περίσσεια ενός χυμού δημιουργούσε ανισορροπία (δυσκρασία), η οποία θεωρούνταν αιτία όλων των ασθενειών. Η περίσσεια αίματος (δηλαδή του θερμού και υγρού στοιχείου), για παράδειγμα, δημιουργούσε τον αιματώδη τύπο ανθρώπου, που χαρακτηρίζεται από ηδονισμό, κοινωνικό χάρισμα, φιλικό χαρακτήρα, δημιουργικότητα, αυτοπεποίθηση κτλ. Η περίσσεια χολής (δηλαδή του θερμού και ξηρού στοιχείου) δημιουργούσε τον χολερικό τύπο ανθρώπου, που χαρακτηρίζεται από φιλοπρωτία, φιλοδοξία, επιθετικότητα, καθώς και παλινδρόμηση ανάμεσα σε ακραίες συναισθηματικές καταστάσεις. Η περίσσεια μέλαινας χολής (δηλαδή του ψυχρού και ξηρού στοιχείου) οδηγούσε στον μελαγχολικό τύπο, που είναι εσωστρεφής, στοχαστικός, αγχώδης, τελειομανής και ιδιαίτερα επιρρεπής σε καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Τέλος, η περίσσεια φλέγματος (δηλαδή του ψυχρού και υγρού στοιχείου) οδηγούσε στον φλεγματικό τύπο ανθρώπου, που διακρίνεται από φιλησυχία, ακόμη και αδράνεια, ευγένεια, συμπόνια, ψυχραιμία, παρατηρητικότητα κτλ. Οι όροι μελαγχολικός και φλεγματικός χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα. Σήμερα επίσης γνωρίζουμε ότι η χολή και η μέλαινα χολή είναι το ίδιο υγρό («μέλαινα χολή» δεν υπάρχει, απλώς η χοληδόχος κύστη σε ορισμένες περιπτώσεις παράγει χολή που μοιάζει κάπως πιο σκουρόχρωμη).