saturday night fever focaccia

...με ελια,λιαστή ντομάτα και λουκάνικο με σταμναγκάθι...γιαμ!!!

to surgery or not to surgery?

Όσον αφορά στους γιατρούς και στους μηχανικούς αυτοκινήτων, πώς ξέρεις ποιο είναι το σωστό? Τι κάνεις όταν παίρνεις δεύτερη γνώμη και αυτή συμφωνεί ή διαφωνεί με την πρώτη? Γιατί στο μηχανογραφικό δεν δήλωνες πρώτη επιλογή Ιατρική?? Μήπως οι δεύτερες σπουδές είναι μια καλή λύση στα γεράματα?? Στερνή μου γνώση...

Discovering the world plus moody blues ;-P

Η ζωή του Πι ή Sir Psycho

Ο Πι αντιμετώπιζε προφανώς αυτό που λέμε middle aged crisis, αν και, μεταξύ μας, δεν απείχε και πολύ από αυτό που αποκαλούμε τρίτη ηλικία (χι,χι) και αναζητούσε παντού -και ανέκαθεν- την επιβεβαίωση. Η L βρισκόταν λίγο πριν τα πρώτα -άντα, πρώτη πάντα μαθήτρια και άβγαλτη στις σχέσεις και στη ζωή. Ήταν λοιπόν επόμενο να την πατήσει με τον Πι. Ο Πι βρήκε αυτό που έψαχνε στα μάτια της νεαρής κοπέλας, αυτό που δεν υπολόγιζε όμως ήταν οτι θα την ερωτευτεί (χε,χε) και κάπου εκεί άρχισε να χάνει τη μπάλα, να τη βάλει στη ζωή, τη δουλειά και το σπίτι του και να ρισκάρει γενικότερα, μιας που στο παιχνίδι υπήρχε και η Mrs Ει. Η L νόμιζε πως ζούσε τον έρωτα της ζωής της, κι ας προσποιόταν πρώτα στον εαυτό της κι ύστερα σε όλους πως ''ήθελε να περνά καλά ώσπου να φύγει'' ... 4 χρόνια κράτησε το παιχνίδι, ώσπου η λάθος κίνηση έγινε κι όλα ξέσπασαν με ένα δυνατό κρότο, η γη γκρεμίστηκε κάτω απ' τα πόδια της L και της Mrs Ει, μιας που αγνοούσαν η μια την ύπαρξη της άλλης...H L πέρασε από όλα τα στάδια με πρώτο της εκδίκησης και του ασίγαστου μένους κι αμέσως μετά, πιθανολογώ, και του πειρασμού να γυρίσει, πρώτος έρωτας βλέπεις...Ο Πι, όπως έλεγε, έλιωνε στο κελί του, με τη δήθεν αγωνία που έχασε και τις δυό, αλλά στοχευοντας ήδη στην επόμενη...Η Εμ γνώρισε τον Πι ως καθηγητή, δηλ όχι στην κύρια ιδιότητα του, και λίγο πριν ξεσπάσει ο κρότος. Υπήρξε το κλασσικό παιχνίδι κι ένας πρωτόγνωρος μαγνητισμός, εκείνος έκανε απίθανους ελιγμούς και πισωγυρίσματα προκειμένου να εξασφαλίσει με κάθε τρόπο την επιβεβαίωση και τη σιγουριά ενός ακόμη παιχνιδιού,μετά όμως τον κρότο χάθηκε κι η πιθανότητα της φιλίας, χάρη στην ανασφάλεια της L, που από ένα λάθος του Πι ήρθε σε επαφή με την Εμ, που προκειμένου να σιγουρευτεί οτι αφού δεν θα έχει αυτή τον Πι, δε θα τον έχει καμμιά, πέταξε λοιπόν μια μπανανόφλουδα στον Πι κι αυτός αφού προσπάθησε μάταια να πείσει την καθεμιά πως η άλλη ήταν σάικο,προσποιήθηκε πως την κατάπιε αμάσητη μιας που η κατάσταση είχε ήδη γίνει πολύπλοκη και ριψοκίνδυνη...εξάλλου σε όλο αυτό το παιχνίδι η μόνη που τον ενδιέφερε πραγματικά ήταν η Mrs Eι, αλλά μ' αυτήν το παιχνίδι είχε ήδη χαθεί...was all that worth it after all?? Aξίζει τελικά να ρισκάρεις την καθημερινή γαλήνη για λίγο αλατοπίπερο?

My ''Mr Big''

Πώς κρατιέται ζωντανή μια σχέση που κυρίως υπάρχει στο μυαλό σου και/ή κυρίως χάρη σε σένα?
Όλα άρχισαν στις 17 Σεπτέμβρη. Κανείς, ή τουλάχιστον έτσι υποθέτουμε ως σήμερα, δεν το κατάλαβε ποτέ. Ούτε καν οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι. Έι χελλ οφ α μπιγκ σικρετ...Με όλα τα ups and downs, καυγαδες, συγκατοίκηση, ξεσπάσματα, ανείπωτη γαλήνη, στιγμές εκστατικής ευτυχίας, αγάπης ίσως? Και κάθε τόσο σε νέα βάση, και μετά από 8 χρόνια όλα τόσο διαφορετικά ειπωμένα, από άλλη οπτική γωνία, όχι τόσο επειδή ήταν ή δεν ήταν έτσι, αλλά κι επειδή εσύ άλλαξες, αυτός άλλαξε, και μαζί όλα τα δεδομένα, έχετε οικογένειες,παιδιά, σκυλιά, καινούργια σπίτια, καινούργιες δουλειές, οι άνθρωποί σας έφυγαν, ήρθαν νέοι και μ' όλα αυτά αναρωτιέσαι ''άραγε υπήρξε ποτέ ή ήταν στη φαντασία μου? '' ...ποιός άλλαξε, εγώ ,αυτός ή και οι δυο? Μήπως δεν το ένιωσε ποτέ? Μήπως κι εγώ το είχα εξειδανικεύσει? Το μόνο σίγουρο είναι πως χωρίς εσένα δε θα ήμουν ποτέ η ίδια κι αυτό είναι κάτι που δεν το μετανιώσεις ποτέ, στο κάτω κάτω, ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό...You'll always b my best pal ;-)

Οι αναμνήσεις θα υπάρχουν εκεί για πάντα, η καλύτερη 4μηνη συμβίωση, μερικά υπέροχα ταξίδια, αμέτρητα μαιλ, μερικές αξέχαστες ημέρες 8 χρόνια μετά, μια μυστική φωτογραφία, οι αβάσταχτες ώρες στο LGW και σκέψεις ,πολλές σκέψεις...

Who is what?

Ανίκανη ως 15 Μάη? Χμ...Εάν τελικά ισχύει το ουδέν κακόν αμιγές καλού, let's make the best of it...ίσως τελικά όλα αυτά προέκυψαν την κατάλληλη στιγμή για να συμβεί μια εργασιακή αλλαγή, όπως και η ''αποτυχία'' του ΑΠΘ οδήγησε στο φερόμενο ως ''last but not least'' OUC και κατά συνέπεια σε αυτό που ήταν το καλύτερο και τελικά πιο ενδιαφέρον, μόνο που δεν το είχα καταλάβει ως τότε ούτε εγώ η ίδια... ;-)

Not just mum

Ποιός καθορίζει πόσους ρόλους μπορούμε να έχουμε? Υπάρχει όριο σε αυτούς? Μπορεί μια γυναίκα να είναι ταυτόχρονα υπάλληλος, σύζυγος, μαμά, φοιτήτρια, νοικοκυρά και καλή φίλη? Κι αν ναι, θα είναι ταυτόχρονα καλή σε όλα? Ή μήπως πάντα κάποιος θα έχει παράπονο κι εσύ θα τρέχεις σαν το Βέγγο για να μην είναι κανείς ευχαριστημένος? Ποιό είναι το τίμημα τυ μουλτι-τασκινγκ? Με ποιό κρίτηριο επιλέγεις ποιον θα ρίξεις και πώς ξέρεις αν το επέλεξες εσύ ή η κοινωνια οεο?

Σύμφωνα με τις αλλαγές που συμβαίνουν καθημερινά στη ζωή μας, ποιος ορίζει ποιος μένει και ποιος φεύγει? Ποιος είναι ο κύκλος μας ανά εποχή? Τι απέγινε η συμμαθήτρια των αγγλικών που σε έπαιρνε τηλέφωνο κάθε μέρα? Γιατί πλέον συναντάς τους φίλους σου στο ικα -συγνώμη, στον εοπυυ-και όχι στα μπαρ?Γιατί τις περισσότερες τηλεφωνικές κλήσεις σου απλά τις παρακολουθείς σαν ταινία να περνούν και να φεύγουν? Η απάντηση είναι μία, life changes every single day κι εσύ μένεις να τρέχεις πίσω της...

Και τι να πεις...

...και από που να αρχίσεις? Είναι αυτές οι ώρες οι βραδινές που έχεις τόσα να πεις και ταυτόχρονα τίποτα, όπως είπε και ο Ριζ στη Σαλόνικα το Δεκέμβρη. Εκτός αν τα λες σε σένα οπότε κάτι μπορεί να γίνει. Σήμερα η Τζαβ. μου είπε να κάνουμε τη ζωή μου βιβλίο. Το έχει πει και κάποιες φορές η Βελ...μήπως να το σκεφτώ? Η φετινή άνοιξη μας βρήκε με ένα άνω άκρο λιγότερο -τουλάχιστον στην αίσθηση- και μια κήλη περισσότερο. Αύριο εν όψει επιτροπής...και να' χαμε λέει ένα πικάπ...η ''ανακάλυψη'' του jazz radio τι μπάλσαμο, thank u Vel...addicted to sex and the city, λίγο ετεροχρονισμένα...είναι που μεγαλώνοντας βλέπεις αλλιώς τις σχέσεις, τους ανθρώπους γενικά...είναι που ο γάμος είναι ένα κάστρο, όσοι είναι μέσα θέλουν να βγουν, κι όσοι είναι έξω θέλουν να μπουν, που είπε κι ο Φυς...οπότε δεν υπάρχει σωστό ή λάθος, απλώς αυτό που εσύ δεν έχεις,χε! Τι χαρά, θα επισκευθώ και το 401, γουάου, α ντριμ καμ τρου,χε :-)
Τουλάχιστον οι φίλοι ήταν παντού όλο αυτό τον καιρό, κι αυτό είναι κάτι, κάτι...χωρίς αυτούς η ζωή θαταν αλλιώς, και η οικογένεια θαταν αλλιώς, και όλα θαταν αλλιώς...όχι όμως άλλα ντόνατς πλιζ!!

Αλλά ξεκίνησα για να μιλήσω για μια διαδρομή με το προσφάτως ''νέο'' 731 εν όψει των συγχωνεύσεων δρομολογίων, που προέκυψε από το 075+731=νέος σταθμός μετρό Ανθούπολη! Άντε και στο Χαιδάρι βρε! Κι εκεί που περιμένεις τερματίζοντας να ξεπροβάλει εμπρός σου ο ολοκαίνουργιος σταθμός, ξεπροβάλει..το τίποτα, τα στενά του Περιστερίου και τα ρέστα! Κι εκεί που γέλαγες με τους άλλους που ψάχνονταν τώρα ψάχνεσαι εσύ γιατί όλοι έχουν κατέβει, κι έτσι παίρνεις το μπροστινό δρομολόγιο και ξανά πίσω χοχοχο...αλλά αυτό είναι το λιγότερο που μας έχει βρει,χε...

Προυστ

Βρισκόμουν στο δωμάτιο,ή μάλλον δεν βρισκόμουν ακόμη στο δωμάτιο αφού εκείνη δεν είχε αντιληφθεί ακόμη την παρουσία μου…από μένα…ήταν παρόν μόνο ο μάρτυρας, ο παρατηρητής με το καπέλο και το παλτό, ο ξένος που δεν ανήκει στο σπίτι, ο φωτογράφος που ήρθε να πάρει μια φωτογραφία από μέρη που δεν θα τα ξαναδεί πια κανείς. Στην πραγματικότητα ,η διαδικασία που μηχανικά άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου, όταν αντίκρυσα τη γιαγιά μου, ήταν μια φωτογραφία. Δεν βλέπουμε ποτέ τους ανθρώπους που αγαπάμε παρά μόνο στο κινητό σύστημα, στην αέναη κίνηση της αδιάκοπηε αγάπης μας γι’αυτούς, που ,πρωτού επιτρέψει στις εικόνες των προσώπων τους να φτάσουν ως εμάς, τις παρασύρει στη δίνη της, τις επαναφέρει στην ιδέα που είχαμε πάντα γι’αυτούς, τις κάνει να συμμορφώνονται μ’αυτή, να συμπτίπτουν μ’ αυτή. Πώς, αφού στα μάγουλα της γιαγιάς μου είχα συνηθίσει να διαβάζω τις πιο λεπτές, τις πιο μόνιμες ιδιότητες της ψυχής της…πώς, αφού κάθε τυχαία ματιά είναι μια πράξη νεκρομαντείας, κάθε πρόσωπο που αγαπάμε ένας καθρέφτης του παρελθόντος, πώς μπορούσα να παραβλέψω όλα όσα είχαν ατονίσει κι αλλάξει πάνω της, αφου έβλεπα ότι στα πιο τετριμμένα θεάματα της καθημερινής μας ζωής το μάτι μας ,επηρεασμένο από τη σκέψη ,παραμελέι, όπως θα’ κανε μια αρχαία τραγωδία ,κάθε εικόνα που δε συμβάλει στη δράση του έργου και συγκρατεί μόνο εκείνες που μας βοηθάνε να καταλάβουμε τον σκοπό του…εγώ για τον οποίο η γιαγιά μου ήταν ακόμα ο εαυτός μου, εγώ που δεν την είχα δει ποτέ παρά μέσα στη δική μου ψυχή, πάντα στην ίδια περιοχή του παρελθόντος,μέσα από διάφανους πέπλους συνεχών ,επάλληλων αναμνήσεων, είδα ξαφνικά στο σαλόνι μας ,που αποτελούσε μέρος ενός καινούργιου κόσμου, του κόσμου του χρόνου, είδα καθισμένη στον καναπέ, πλάι στη λάμπα, κοκκινοπρόσωπη, βαρειά και συνηθισμένη, άρρωστη, χαμένη σε σκέψεις, ακολουθώντας τις αράδες του βιβλίουμε μάτια που δεν φαινόντουσαν σχεδόν καθόλου λογικά ,μια θλιμμένη γριά γυναίκα που δεν την ήξερα.  

Ο μεθυσμένος πιανίστας.

Θυμάμαι ακόμα , σαν να ήταν χτες, ένα παλιό κινηματογράφο που ήταν το αγαπημένο μου στέκι στα παλιά τα χρόνια. Αρχικά ήταν ένα κομψό επιθεωρησιακό θεατρο. Είχε σειρές από πλούσια διακοσμημένα θεωρεία ,που ακτινοβολούσαν μια λαμπρότητα ασύμβατη με την κατοπινή λειτουργία του θεάτρου. Σ’αυτό το κινηματοθέατρο έπαιζε μουσική ένας γκριζομάλλης πιανίστας, το ίδιο παλιακός  όσο και το φθαρμένο βελούδο των καθισμάτων ή οι μικρούληδες έρωτες από επίχρυσο γύψο. Είχε δει κι αυτός καλύτερες μέρες. Στα νιάτα του ήταν ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης ,με λαμπρό μέλλον μπροστά του. Αργότερα όμως το’ριξε στο πιοτό και το μόνο που θύμιζε πια το ελπιδοφόρο ξεκίνημα του ήταν ο ανεμιστός λαιμοδέτης του, κατάλοιπο από τη φοιτητική του ζωή, όταν έκανε όνειρα για δόξα.  Σπάνια μπορούσε να πει κανείς πως αυτός ο άνθρωπος ήταν ξεμέθυστος.  Κι όποτε έπαιζε ,ήταν τόσο απορροφημένος στον εαυτό του που δεν έριχνε ούτε μια ματιά στην οθόνη. Η μουσική του ακολουθούσε μια αστάθμητη ,δική της πορεία.

Μερικές φορές, συνεπαρμένος ίσως από μια ηδονική παραζάλη, αυτοσχεδίαζε ελεύθερα, λες και τον έσπρωχνε η επιθυμία να εκφράσει τις αόριστες αναμνήσειςκαι τις διάφορες διαθέσεις που ξυπνούσε μέσα του το οινόπνευμα- άλλες φορές πάλι ήταν βυθισμένος σε τέτοια χαύνωση, που έπαιζε ξανά και ξανά μερικές δημοφιλείς μελωδίες , στολίζοντας τες μηχανικά με εντυπωσιακές τρίλιες και άλλες μουσικέ φιοριτουρες. Έτσι δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστο ν’ αντηχούν εύθυμες μελωδιες  όταν, σε μια ταινία που παρακολουθούσα , ο αγανακτισμένος κόμης  πέταγε έξω από το σπίτι τη μοιχαλίδα γυναίκα του, κι ένα πένθιμο εμβατήριο να συνοδεύει τη γαλαζοβαμμένη σκηνή της τελικής συμφιλίωσης τους. Αυτή η έλλειψη συντονισμού ανάμεσα στα μουσικά θέματα και τη δράση που υποτίθεται ότι επένδυαν  μου φαινόταν γοητευτική  γιατί με έκανε να βλέπω την ιστορία από μια καινούργια, αναπάντεχη σκοπιά ,ή, πράγμα ακόμη πιο σημαντικό, μ’ έσπρωχνε να χαθώ μεσα σε έναν ανεξερευνητο λαβύρινθο , που τον αποτελούσαν τα γεμάτα υπαινιγμούς  πλάνα.

Ακριβώς με το να αψηφά τις εικονες που παρελαυναν στην οθόνη , ο γέρος πιανίστας τις ανάγκαζε ν’αποκαλύπτουν ένα σωρό μυστικά. Ωστόσο, το γεγονός ότι δεν είχε συνείδηση της παρουσίας τους δεν  εμπόδιζε μερικές απίθανες συμπτώσεις : υπήρχαν φορές που η μουσική του συμφωνούσε με τα δραματικά γεγονότα και η συμφωνία τους ήταν τόσο τέλεια που τα έχανα, γιατί ήταν ολότελα τυχαία. Ήταν η ίδια αίσθηση που δοκίμαζα όταν ,περπατώντας στους δρόμους ,διαπίστωνα ότι κάποιο ζωγραφισμένο ρολόι έξω από ένα ωρολογοποιείο έδειχνε ακριβώς τη σωστή ώρα, καθώς περνούσα απ’ έξω. Κι αυτές οι σπάνιες συμπτώσεις , μαζί να τα συναρπαστικά αποτελέσματα των συνηθισμένων ασυμφωνιών , μου έδιναν την εντύπωση ότι ,κατά βάθος, υπήρχε μια σχέση, όσο ασύληπτη και να ήταν , ανάμεσα στους μουσικούς μονόλογους του μεθυσμένου πιανίστα και τα δράματα που ξετυλίγονταν μπροστά στα μάτια μου- μια σχέση που τη θεωρούσα τέλεια , επειδή ήταν αυθόρμητη κι απροσδιόριστη. Ποτέ μου δεν άκουσα πιο ταιριαστή μουσική υπόκρουση…

Fernando Pessoa

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΝΕΙΣ

Σήμερα μου ήρθε ξαφνικά μια παράλογη όσο και σωστή αίσθηση.Κάτι άστραψε μέσα μου και συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι κανείς, απολύτως κανείς. Όταν αυτό το κάτι άστραψε, εκεί που νόμιζα πως υπήρχε μια πόλη απλωνόταν μια έρημη πεδιάδα, και το απαίσιο φως που με αποκάλυψε στον εαυτό μου δεν μου φανέρωσε κανέναν ουρανό να απλώνεται από πάνω της (…)

Είμαι τα προάστια μιας πόλης που δεν υπάρχει, το φλύαρο σχόλιο πάνω σε ένα βιβλίο που κανείς δεν έγραψε. Δεν είμαι κανείς, κανείς. Είμαι το πρόσωπο από ένα μυθιστόρημα που δεν έχει γραφτεί ακόμα, και πλέω, σαν αερικό, σκόρπιος, χωρίς να έχω υπάρξει, ανάμεσα στα όνειρα κάποιου πλάσματος που δεν ήξερε πώς να με αποτελειώσει.

Να μπορούσα να μάθω να σκέφτομαι! Να μπορούσα να μάθω να νιώθω!

ΕΠΛΑΣΑ ΗΧΩ ΚΑΙ ΑΒΥΣΣΟ

Ζω εντυπώσεις που δε μου ανήκουν, αναλώνομαι σε παρατηρήσεις ,είμαι ένας άλλος,ακόμα και με τον τρόπο που είμαι εγώ (…)

 Είμαι η ζωντανή σκηνή απ ’όπου περνούν διάφοροι ηθοποιοί και παίζουν διάφορα έργα.

ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΤΙΠΟΤΑ

Αυτό που θα’πρεπε να με καταρρακώνει είναι ακριβώς η σημαία που ξετυλίγω, και το γέλιο που θα’πρεπε να μου προκαλεί ο εαυτός μου είναι η σάλπιγγα με την οποία χαιρετώ και δημιουργώ την αυγή όπου γεννώ εγώ ο ίδιος τον εαυτό μου.

ΝΑ ΖΕΙΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ

Κι είναι αδύνατο να αισθάνεσαι, αν αισθάνεσαι σήμερα όπως αισθανόσουν χτες: αν αισθάνεσαι σήμερα το ίδιο με χτες ,αυτό δε σημαίνει ότι αισθάνεσαι – απλώς θυμάσαι σήμερα αυτό που αισθάνθηκες χτες ,είσαι σήμερα το ζωντανό κουφάρι της χθεσινής σου ζωής, που έχει πια χαθεί (…)

Αυτή η αυγή είναι η πρώτη του κόσμου. Ποτέ άλλοτε αυτό το ρόδινο χρώμα  που φέρνει ελαφρά προς το κίτρινο κι έπειτα γίνεται ζεστό λευκό, δεν κάθισε έτσι πάνω στο πρόσωπο που προσφέρουν τα σπίτια στις δυτικές πλαγιές, με τα παράθυρα τους που μοιάζουν με χιλιάδες μάτια ,στη σιωπή που ξανάρχεται μαζί με το φως που γεννιέται. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε τέτοια στιγμή, ούτε τέτοιο φως, ούτε αυτό το πλάσμα που είμαι εγώ. Αυτό που θα υπάρχει αύριο θα είναι κάτι άλλο ,κι αυτό που θα δω θα το δουν τα μάτια ξαναφτιαγμένα, που θα γεμίσουν από ένα καινούργιο όραμα.  

Osho

Η αγάπη είναι πολυτέλεια, είναι αφθονία,είναι να έχεις τός πολλά στη ζωή, που να μην ξέρεις τι να την κάνεις, οπότε τη μοιράζεσαι. Είναι να έχεις τόσα πολλά τραγούδια μέσα στην καρδιά σου, που πρέπει νατα τραγουδήσεις- είτε σε ακούει κάποιος είτε όχι. Αν δε σε ακούει κανένας, τότε θα πρέπει επίσης να τα τραγουδήσεις, θα πρέπει να χορέψεις το χορό σου. Ο άλλος μπορεί να το δει ή μπορεί να το χάσει, αλλά σε ότι αφορά εσένα, εσυ ξεχειλίζεις, πλημμυρίζεις.

Οι πιο πετυχημένοι εραστές στον κόσμο είναι εκίνοι που δε συναντιούνται ποτέ. Φτιάχνουν τις πιο όμορφες ιστορίες, τις πιο ρομαντικές. Ούτε καυγάδες, ούτε φασαρίες ούτε τσακωμοί. Και ποτέ δεν ανακαλύπτουν ότι αυτή η γυναίκα δεν είναι για μένα ή εγω δεν είμαι φτιαγμένος για αυτή τη γυναίκα. Δεν έρχονται ποτέ τόσο κοντά για να το γνωρίσουν αυτό. Δυστυχώς όμως,  οι περισσότεροι εραστές παντρευονται.  Αυτή είναι η μεγαλύτερη ατυχίαστη ζωή. Αυτό καταστρέφει όλη την ομορφιά. Αλλιώς θα μπορούσαν να είναι Ρωμαίος και Ιουλιέτα, μεγάλοι εραστέςτης ιστορίας. Αυτοί όμως οι εραστές δεσυναντήθηκαν ποτέ, δεν έζησαν μαζί σε διαμέρισμα του ενός δωματίου!!

Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο.

"Είπε ότι θα χόρευε μαζί μου αν της χάριζα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο.Μα σε ολόκληρο τον κήπο μου δεν υπάρχει ούτε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, φώναξε ο νεαρός φοιτητής. Το αηδόνι τον άκουσε από τη φωλιά του μέσα στη βελανίδια, κοίταξε έξω ανάμεσα στις φυλλωσιές και απόρησε. Ούτε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο σε ολόκληρο τον κήπο μου...! Ξέσπασε και τα μάτια του γέμισαν δάκρυα.... Ω.!! Από πόσο μικρά πράγματα εξαρτάται η ευτυχία! Μελέτησα όλα όσα έχουν γράψει οι σοφοί, κατέχω όλα τα μυστικά της φιλοσοφίας και όμως η ζωή μου έχει γίνει άθλια επειδή δεν μπορώ να βρω ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Επιτέλους, ένας πραγματικά ερωτευμένος, είπε το αηδόνι… Κάθε νύχτα τραγουδώ για χάρη του χωρίς να τον γνωρίζω... Κάθε νύχτα διηγούμαι την ιστορία του στ` αστέρια και να που επιτέλους τον βλέπω.... Τα μαλλιά του είναι σκούρα όπως το λουλούδι του υακίνθου, και τα χείλη του κόκκινα σαν το τριαντάφυλλο που επιθυμεί, αλλά ο πόθος έχει κάνει το πρόσωπό του χλωμό σαν το φίλντισι και η θλίψη έχει βάλει την σφραγίδα της πάνω στο τόξο των φρυδιών του... Ο πρίγκιπας θα δώσει χορό αύριο βράδυ... μουρμούρισε ο νεαρός κι η αγαπημένη μου θα βρίσκεται εκεί... Αν της χαρίσω ένα κόκκινο τριαντάφυλλο θα χορέψει μαζί μου ως την αυγή. Μα δεν υπάρχει στον κήπο μου. Έτσι, εκείνη θα προσπεράσει και δεν θα με προσέξει. Θα μείνω μόνος κι η καρδιά μου θα ραγίσει..... Αυτή είναι η αληθινή αγάπη... σκέφτηκε το αηδόνι. Υποφέρει για κάτι που εγώ τραγουδώ… Ότι είναι χαρά για μένα, για ΄κείνον είναι πόνος. Σίγουρα η αγάπη είναι υπέροχο πράγμα. Είναι πιο πολύτιμη από τα σμαράγδια, πιο ακριβή κι από το πιο φίνο οπάλιο. Οι μουσικοί θα κάθονται παίζοντας τα έγχορδά τους κι η αγάπη μου θα χορεύει με τέτοια χάρη που τα πόδια της δεν θα αγγίζουν το πάτωμα. Αλλά μαζί μου δεν πρόκειται να χορεύει, γιατί δεν έχω ούτε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο να της δώσω… είπε ο νεαρός και βουλιάζοντας στο χορτάρι έθαψε το πρόσωπό του στα χεριά του κι έκλαψε.. Γιατί κλαίει? Ρώτησε μια μικρή πράσινη σαύρα που πέρασε από δίπλα του τρέχοντας, σπαθίζοντας με την ουρά της τον αέρα... Αλήθεια γιατί? Ψιθύρισε μια πεταλούδα που φτερούγισε κυνηγώντας μια ηλιαχτίδα... Γιατί άραγε? Είπε με φωνή γλυκιά κι απαλή μια μαργαρίτα στη γειτόνισσά της… Κλαίει για ένα κόκκινο τριαντάφυλλο είπε το αηδόνι. Τι γελοίο... φώναξαν, για ένα τριαντάφυλλο? Κι η μικρή σαύρα που κάτι τέτοια δεν τα έπαιρνε σοβαρά, γέλασε δυνατά. Μα το αηδόνι που καταλάβαινε πόσο πονούσε ο νεαρός, κάθισε σιωπηλό σ` ένα δέντρο και συλλογίστηκε για πολλή ώρα. Ξαφνικά τίναξε τα καφετιά φτερά του και πέταξε. Πέρασε ανάμεσα από τα δέντρα σαν σκιά, και σαν άνεμος διέσχισε τον κήπο. Καταμεσής στο γρασίδι βρισκόταν μια όμορφη τριανταφυλλιά και σαν την είδε πέταξε κοντά της. Δώσε μου ένα κόκκινο τριαντάφυλλο κι εγώ θα σου τραγουδήσω το πιο γλυκό μου τραγούδι... Όμως η τριανταφυλλιά κούνησε το κεφάλι της και είπε.. Τα τριαντάφυλλα μου είναι λευκά. Λευκά σαν τον αφρό της θάλασσας και λευκότερα από το χιόνι των βουνών.Μα πήγαινε στην αδελφή μου που είναι δίπλα στο ηλιακό ρόλοι… κι ίσως σου δώσει εκείνο που ζητάς. Έτσι το αηδόνι πέταξε ως την τριανταφυλλιά που αγκάλιαζε το παλιό ρολόι. Δώσε μου ένα κόκκινο τριαντάφυλλο κι εγώ θα σου τραγουδήσω το πιο γλυκό μου τραγούδι της είπε. Μα εκείνη κούνησε το κεφάλι της και είπε, τα τριαντάφυλλά μου είναι κόκκινα, σαν τα πόδια ενός μικρού κύκνου και πιο κόκκινα από τις μεγάλες κοραλλένιες βεντάλιες που λικνίζονται στις θαλασσινές σπηλιές. Μα ο χειμώνας πάγωσε τις φλέβες μου, η παγωνιά έκαψε τα μπουμπούκια μου, η καταιγίδα έσπασε τα κλαδιά μου και δεν θα έχω καθόλου τριαντάφυλλα αυτόν το χρόνο. Το μόνο που θέλω είναι ένα κόκκινο τριαντάφυλλο.... δεν υπάρχει τρόπος να το βρω? Υπάρχει ένας τρόπος μα είναι τόσο τρομερός, που δεν τολμώ να σου τον πω. Πες μου… δεν φοβάμαι…είπε το αηδόνι. Αν θέλεις τόσο πολύ ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, πρέπει να το πλάσεις με μουσική στο φως του φεγγαριού και να το βάψεις με το αίμα της καρδιάς σου. Πρέπει να τραγουδήσεις μέσα μου, μα τ` αγκάθια μου θα σε τρυπήσουν και το αίμα σου θα γίνει ένα με το δικό μου... είπε η τριανταφυλλιά. Ο θάνατος είναι βαρύ τίμημα για ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και η ζωή είναι πολύ ακριβή για όλους. Είναι υπέροχο να κάθεσαι στο πράσινο δάσος ατενίζοντας το χρυσό άρμα του Ήλιου και το μαργαριταρένιο της σελήνης. Γλυκό είναι το άρωμα του γιασεμιού, θεσπέσιο το ρείκι που κυματίζει στους λόφους. Όμως η αγάπη είναι πολυτιμότερη από τη ζωή κι έπειτα, πως να συγκριθεί η καρδιά ενός πουλιού με την καρδιά ενός ανθρώπου? Είπε το αηδόνι... κι έτσι άνοιξε τα φτερά του κι υψώθηκε στον αέρα. Σαν σκιά φτερούγισε πάνω από τον κήπο και σαν αέρας πέρασε μέσα από τα δέντρα. Ο νεαρός φοιτητής ήταν ακόμα πεσμένος στο γρασίδι.Νέα χαρμόσυνα σου φέρνω... θα έχεις το τριαντάφυλλό σου. Το μόνο που ζητώ σαν αντάλλαγμα είναι να είσαι πραγματικά ερωτευμένος, φώναξε το αηδόνι.Γιατί η αγάπη είναι σοφότερη από τη φιλοσοφία, παρόλο που είναι κι αυτή σοφή και δυνατότερη από την εξουσία σου, είναι κι αυτή τόσο δυνατή. Ο φοιτητής αφουγκράστηκε μα δεν μπόρεσε να καταλάβει, γιατί γνώριζε μόνον αυτά που ήταν γραμμένα στα βιβλία. Η βελανίδια όμως κατάλαβε και λυπήθηκε, γιατί αγαπούσε το αηδόνι που είχε κτίσει τη φωλιά του στα κλαδιά της. Μόλις το φεγγάρι έκαμψε στον ουρανό, το αηδόνι πέταξε ως την τριανταφυλλιά, και χώθηκε μέσα στα κλαδιά της. Άρχισε το τραγούδι του κι ολοένα πετούσε πιο βαθιά μέσα στο θάμνο με τα μυτερά αγκάθι. Το ψυχρό κρυσταλλένιο φεγγάρι έγειρε να αφουγκραστεί. Όλη νύχτα τραγουδούσε το αηδόνι και τα αγκάθια σταγόνα, σταγόνα, στράγγιζαν το αίμα της ζωής... Τραγούδησε για την άδολη αγάπη κι εκεί στο ψηλότερο κλαδί της τριανταφυλλιάς άνθισε ένα υπέροχο τριαντάφυλλο, πέταλο, πέταλο, τραγούδι στο τραγούδι. Στην αρχή ήταν χλωμό όπως η πάχνη που κρέμεται πάνω από το ποτάμι το ασημένιο πρωινό, σαν τα φτερά της αυγής. Σαν σκιά ενός τριαντάφυλλου σε καθρέφτη από ασήμι, σαν αντανάκλαση σε λιμνούλα, έτσι ήταν το ρόδο που άνθισε στο κλαδί της τριανταφυλλιάς. Μα η τριανταφυλλιά είπε στο αηδόνι. Δεν φτάνει τόσο μικρό μου αηδόνι. Η μέρα θα έρθει πριν το τριαντάφυλλο τελειώσει. Πρέπει να πετάξεις πιο βαθιά μέσα μου. Η καρδιά σου πρέπει να βρει τη δική μου και το αίμα σου να δώσει ζωή στις παγωμένες φλέβες μου. Το αηδόνι την άκουσε κι αδιαφορώντας για τα αγκάθια που το έσφιγγαν ολόγυρα, δυνάμωσε το τραγούδι του. Μα η κάρδια του ρόδου παρέμενε λεύκη... Το αίμα του αηδονιού δεν είχε ακόμη κυλήσει στις φλέβες του θάμνου, γιατί μόνον έτσι θα γινόταν άλικη του ρόδου η καρδιά. Το αηδόνι πέταξε ακόμα βαθύτερα, ώσπου το διαπέρασε ένας τρομερός πόνος. Πόνος πικρός, κι όσο πιο πικρός ήταν, τόσο το τραγούδι του γινόταν πιο παράφορο, γιατί τραγουδούσε για την αγάπη που δεν πεθαίνει, που δεν τελειώνει με το θάνατο. Και το θεσπέσιο τριαντάφυλλο έγινε άλικο σαν την πορφυρή ανατολή. Βαθυκόκκινα ήταν τα πέταλα του και φλογάτη σα ρουμπίνι η καρδιά του. Μα η φωνή του αηδονιού γινόταν ολοένα και πιο αδύναμη... οι μικρές φτερούγες του άρχισαν να βαραίνουν και τα μάτια του σκοτείνιασαν... Το τραγούδι του όλο κι έσβηνε... Και τότε ξέσπασε σ` ένα τελευταίο τραγούδι. Το λευκό φεγγάρι το άκουσε, ξέχασε την αυγή και δεν έλεγε να φύγει απ` τον ουρανό. Το κόκκινο τριαντάφυλλο που άκουγε κι αυτό, άρχισε να τρέμει ολόκληρο κι άνοιξε τα πέταλά του στον κρύο αέρα του πρωινού. Η ηχώ το μετέφερε στα μαβιά σπήλαια στους λόφους και ξύπνησε τους βοσκούς από τα όνειρά τους. Αιωρήθηκε πάνω από τις καλαμιές στην ακροποταμιά, κι εκείνες ταξίδεψαν στη θάλασσα το μήνυμά του. Κοίτα κοίτα..., το τριαντάφυλλο τέλειωσε τώρα.... φώναξε η τριανταφυλλιά. Μα το αηδόνι δεν απάντησε γιατί κείτονταν στο χορτάρι, με ένα αγκάθι στην καρδιά του. Μα τι τύχη! Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, είπε ο φοιτητής το πρωί όταν άνοιξε το παράθυρό του. Ποτέ μου δεν έχω ξαναδεί τέτοιο σ΄ όλη τη ζωή μου. Έσκυψε και το έκοψε. Ύστερα έβαλε το καπέλο του κι έτρεξε στο σπίτι του καθηγητή με το τριαντάφυλλο στο χέρι του. Δεν ξέρουμε πώς έγινε, αλλά το τέλος τούτου του παραμυθιού χάθηκε στο βάθος του χρόνου. Μπορεί λοιπόν η αγαπημένη του, να τον δέχτηκε με αγάπη. Μπορεί όμως και να τον αρνήθηκε. Σ` αυτήν την περίπτωση ο ερωτευμένος νεαρός ίσως ν` απογοητεύτηκε τόσο πολύ, που να μετάνιωσε για την αγάπη του και να σκόρπισε το πανέμορφο τριαντάφυλλο. Η αγάπη όμως είναι το πολυτιμότερο αγαθό πάνω στη γη όπως πίστευε το αηδόνι. Υπάρχουν βέβαια κάποιοι που δεν καταλαβαίνουν ποτέ την αξία της. Σημασία έχει όμως, να νιώσει όποιος διαβάζει αυτήν την ιστορία, πόσο όμορφο και πολύτιμο είναι αγαπά κανείς αληθινά, χωρίς να μετανιώνει... "