Ο μεθυσμένος πιανίστας.

Θυμάμαι ακόμα , σαν να ήταν χτες, ένα παλιό κινηματογράφο που ήταν το αγαπημένο μου στέκι στα παλιά τα χρόνια. Αρχικά ήταν ένα κομψό επιθεωρησιακό θεατρο. Είχε σειρές από πλούσια διακοσμημένα θεωρεία ,που ακτινοβολούσαν μια λαμπρότητα ασύμβατη με την κατοπινή λειτουργία του θεάτρου. Σ’αυτό το κινηματοθέατρο έπαιζε μουσική ένας γκριζομάλλης πιανίστας, το ίδιο παλιακός  όσο και το φθαρμένο βελούδο των καθισμάτων ή οι μικρούληδες έρωτες από επίχρυσο γύψο. Είχε δει κι αυτός καλύτερες μέρες. Στα νιάτα του ήταν ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης ,με λαμπρό μέλλον μπροστά του. Αργότερα όμως το’ριξε στο πιοτό και το μόνο που θύμιζε πια το ελπιδοφόρο ξεκίνημα του ήταν ο ανεμιστός λαιμοδέτης του, κατάλοιπο από τη φοιτητική του ζωή, όταν έκανε όνειρα για δόξα.  Σπάνια μπορούσε να πει κανείς πως αυτός ο άνθρωπος ήταν ξεμέθυστος.  Κι όποτε έπαιζε ,ήταν τόσο απορροφημένος στον εαυτό του που δεν έριχνε ούτε μια ματιά στην οθόνη. Η μουσική του ακολουθούσε μια αστάθμητη ,δική της πορεία.

Μερικές φορές, συνεπαρμένος ίσως από μια ηδονική παραζάλη, αυτοσχεδίαζε ελεύθερα, λες και τον έσπρωχνε η επιθυμία να εκφράσει τις αόριστες αναμνήσειςκαι τις διάφορες διαθέσεις που ξυπνούσε μέσα του το οινόπνευμα- άλλες φορές πάλι ήταν βυθισμένος σε τέτοια χαύνωση, που έπαιζε ξανά και ξανά μερικές δημοφιλείς μελωδίες , στολίζοντας τες μηχανικά με εντυπωσιακές τρίλιες και άλλες μουσικέ φιοριτουρες. Έτσι δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστο ν’ αντηχούν εύθυμες μελωδιες  όταν, σε μια ταινία που παρακολουθούσα , ο αγανακτισμένος κόμης  πέταγε έξω από το σπίτι τη μοιχαλίδα γυναίκα του, κι ένα πένθιμο εμβατήριο να συνοδεύει τη γαλαζοβαμμένη σκηνή της τελικής συμφιλίωσης τους. Αυτή η έλλειψη συντονισμού ανάμεσα στα μουσικά θέματα και τη δράση που υποτίθεται ότι επένδυαν  μου φαινόταν γοητευτική  γιατί με έκανε να βλέπω την ιστορία από μια καινούργια, αναπάντεχη σκοπιά ,ή, πράγμα ακόμη πιο σημαντικό, μ’ έσπρωχνε να χαθώ μεσα σε έναν ανεξερευνητο λαβύρινθο , που τον αποτελούσαν τα γεμάτα υπαινιγμούς  πλάνα.

Ακριβώς με το να αψηφά τις εικονες που παρελαυναν στην οθόνη , ο γέρος πιανίστας τις ανάγκαζε ν’αποκαλύπτουν ένα σωρό μυστικά. Ωστόσο, το γεγονός ότι δεν είχε συνείδηση της παρουσίας τους δεν  εμπόδιζε μερικές απίθανες συμπτώσεις : υπήρχαν φορές που η μουσική του συμφωνούσε με τα δραματικά γεγονότα και η συμφωνία τους ήταν τόσο τέλεια που τα έχανα, γιατί ήταν ολότελα τυχαία. Ήταν η ίδια αίσθηση που δοκίμαζα όταν ,περπατώντας στους δρόμους ,διαπίστωνα ότι κάποιο ζωγραφισμένο ρολόι έξω από ένα ωρολογοποιείο έδειχνε ακριβώς τη σωστή ώρα, καθώς περνούσα απ’ έξω. Κι αυτές οι σπάνιες συμπτώσεις , μαζί να τα συναρπαστικά αποτελέσματα των συνηθισμένων ασυμφωνιών , μου έδιναν την εντύπωση ότι ,κατά βάθος, υπήρχε μια σχέση, όσο ασύληπτη και να ήταν , ανάμεσα στους μουσικούς μονόλογους του μεθυσμένου πιανίστα και τα δράματα που ξετυλίγονταν μπροστά στα μάτια μου- μια σχέση που τη θεωρούσα τέλεια , επειδή ήταν αυθόρμητη κι απροσδιόριστη. Ποτέ μου δεν άκουσα πιο ταιριαστή μουσική υπόκρουση…