Το καρεκλάκι!!

Επιτέλους κατέβηκε το γαμωκαρεκλάκι από το πατάρι, όχι μόνο του βεβαίως...αλλά αυτά παθαίνεις άμα δεν έχεις νύχια να ξυστείς και ,ξαφνικά, έχεις ήδη γίνει όλα όσα κοροιδεύεις...

Μωρ λες να ξανασκάσει μύτη το λιοντάρι? Αυτό κι αν θα' ταν κουλό...

Τι χαρά να ξαναβλέπεις ένα παλιό φίλο μετά από τόσα χρόνια, ενώ όλα βρίσκονται σε αποσύνθεση!!!

Πίσω από τις λέξεις...

Ο γάμος είναι ένα κάστρο...όσοι είναι μέσα θέλουν να βγουν έξω , κι όσοι είναι έξω θέλουν να μπουν μέσα...!!!!

...κρύβεται ο Αλέξης!!!

Επιθυμίες...

Ξεκινάμε καινούργιο κόλλημα θαρρώ...ήθελα να' ξερα τι ακριβώς έβρισκα ενδιαφέρον στην τριτη γυμνασίου που παιζόταν στον αντ1 αφού δε σκάμπαζα χριστό από γάμους -κρεμάλες κι ανθρώπινες σχέσεις...μάλλον θα ΄βρισκα ενδιαφέρουσα τη φάση παιδικές φίλες που έχουν μεγαλώσει μαζί και κάνουν σχέσεις και καριέρα και μπλα μπλα...κάτι που προφανώς έκτοτε ονειρευόμουν να πετύχω, κι ενδεχομένως το κατάφερα...η μία είναι η συνεσταλμένη της παρέας, ανέκαθεν με αυτές ταυτιζόμουν, που συζεί με ένα χαλβά που μάλλον την ψιλοδουλευει...η άλλη ελιναι η καριερίστα, σόλο...και η τρίτη η αμαρτωλή, βλέπε Σαμάνθα, που έχει την κλασσική σχέση με τον παντρεμένο που δεν-χωρίζω-γιατί-η-γυναίκα-μου-έχει-ψυχολογικά-και-τη-λυπάμαι, αλλά φυσικά γνωρίζει εν μια νυκτί κάποιον που φυσικά παντρεύεται αλλά δεν αγαπάει...φαίνεται οτι ανέκαθεν υπήρχαν σίριαλ απομίμηση του sex and the city απλά εγώ δεν το είχα πάρει χαμπάρι, και μάλλον ανέκαθεν τα έβρισκα ενδιαφέροντα ακόμη κι όταν δεν καταλάβαινα για τι πράγμα μιλάνε... 

Για τα μάτια σου μόνο για τα μάτια σου...

Η νέα ανακάλυψη των ημερών, η πρόβα νυφικού...γυρισμένη τη δεκαετία του 90, αλλά ας είναι καλά όποιος ανακάλυψε το webtv, περιγράφει τη ζωή και τα σκάνδαλα μιας οικογένειας κατά τη διάρκεια του πολέμου, το 1940...κι όμως, παρόλο που διαδραμάτίζεται σε μια τέτοια εποχή, σε πρώτο φόντο βρίσκονται τα σκάνδαλα, οι μοιχείες και τα μίση...η ψυχή του ανθρώπου λοιπόν δεν αλλάζει ούτε εν καιρώ πολέμου...

http://www.youtube.com/watch?v=cf5ZL7GDNOU

Για τα μάτια σου μόνο, για τα μάτια σου
οι καρδιές που χτυπάνε και σεργιάνι δεν πάνε,
αχ, τα μάτια σου !

Για τα μάτια σου μόνο, για τα μάτια σου
οι φωνές που πετάνε κι ένα βλέμμα ζητάνε,
αχ, τα μάτια σου !

Μια ζωή να καίγομαι μόνη
ο δικός σου καημός να με λειώνει.
Τόσα βράδια κι εγώ πάντα μόνη,
ο δικός σου καημός δεν τελειώνει.

Για τα μάτια σου μόνο, για τα μάτια σου
τις βραδιές που σε ψάχνω και για σένα ρωτάω,
για τα μάτια σου !

Για τα μάτια σου μόνο, για τα μάτια σου,
σαν τρελή που γυρνάω και δεν ξέρω που πάω,
για τα μάτια σου !

Για τα μάτια σου μόνο, για τα μάτια σου.

Λογική ή συναίσθημα?

Λογική ή συναίσθημα? Κρίση προ-μέσης ηλικίας ή κρίση της γενιάς μας? Ποιος έχει την απάντηση γιατί ολοένα πληθαίνουν τα διαζύγια και σπανίζουν οι γάμοι, κι αυτοί που γίνονται, γίνονται γύρω στα 35 και συνήθως έχουν ημερομηνία λήξης? Μήπως όλοι θέλουμε τη βολή μας, όπως πολύ σωστά παρατήρησε πρόσφατα η Κέι? Γιατί όλοι αναρωτιούνται γιατί δεν έχεις προχωρήσει σε γάμο, παιδί και τα τοιαύτα και δεν κοιτάζει την δική του καμπούρα? Αντι η εποχή της ''κρίσης'' να μας φέρει πιο κοντά και να κάνουμε όλοι μαζί πικ νικ ή ρεφενέ πάρτυ, κλεινόμαστε ο καθένας στο καβούκι του και κοιτάμε αποσβωλομένοι ένα χαζοκούτι? Τελικά ποιο είναι το σωστό, μοναξιά ή οικογένεια? Ή μήπως πολύ απλά όλοι θέλουν αυτό που δε μπορούν να έχουν???

Anatoli's first steps to surrealism...

Σου έγραψα δυό γράμματα...

Σου έγραψα δύο γράμματα, αλλά δεν πρέπει να σου γράψω και τρίτο. Σου ζωγράφισα το αγαπημένο μου καφέ, αν και δεν έχω πάει ποτέ. Χάρη σε σένα, ζωγράφισα ηλιοτρόπια, αν και βαριέμαι τα τοπία και τα λουλούδια. Ξέρω πως θα έχω μόνο άλλη μια τελευταία ευκαιρία να σε δω, αλλά δεν ξέρω τι να κάνω γι' αυτό. Δεν μπορεί να μην έχεις καταλάβει, όμως δεν θέλω να το δεχτώ, δεν θα ήμουν εγώ αν το δεχόμουν έτσι απλά. Όμως δεν μπορεί εκείνο το πρωινό του Απρίλη η μοίρα να με έριξε τυχαία πάνω σε σένα κι όχι έναν οποιονδήποτε άλλο συνάδελφό σου...αφού ξέρουμε πλέον πως τίποτα δε γίνεται τυχαία...καρατσεκαρισμένο!! Και είναι αποδεδειγμένος πολλάκις προσωπικός νόμος, πώς αυτόν που θα αντιπαθήσω αρχικά, αυτόν και θα λατρέψω πολύ σύντομα...τι το παλεύω κάθε φορά ήθελα να' ξερα!! Όμως τώρα...τι?? Τόση αβεβαιότητα, τόσα γεγονότα, απολύσεις, διαθεσιμότητες, πράματα και θάματα, κι εμένα εκεί, ο νους μου κολλημένος εκεί... μα αν δεν είναι ο έρωτας το πιο ανώτερο συναίσθημα ποιο είναι? Τουλάχιστον ας φτερουγίζουν αυτές οι πεταλούδες στο στομάχι να νιώθουμε ζωντανοί κι όλα τα άλλα με κάποιο τρόπο, πάντα κάπως έρχονται...συνήθως δεν χρειάζεται να πάρω κάποια απόφαση κι απλά περιμένω να δω πως θα έρθουν, δεν απογοητεύτηκα ποτέ...στείλε λοιπόν ένα σημάδι ως τον Σεπτέμβρη, υπομονή υπάρχει, να δρομολογηθούν τα πράγματα...ελπίζω αυτό το κείμενο να φτάσει καρμικά στο μυαλό σου και να το κάνεις, να μην βγει ψεύτης κι ο αλχημιστής, αφού όταν θέλεις κάτι τόοοοοοοοσο πολύ, όλο το σύμπαν πρέπει να συνομωτήσει για να το πετύχεις, σωστά?? fingers crossed, fingers crossed...

Post surgery creativity vol ii...