Sarah Kane: Λαχταρώ

"Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου. Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου, Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου, Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό, Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ” αρέσουν τα παπούτσια σου, Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο, Και να σου τρίβω το σβέρκο σου, Και να σου φιλάω τα πόδια σου, Και να σου κρατάω το χέρι σου, Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου, Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου, Και να γελάω με την παράνοια σου, Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο, και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι, και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν, Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα, Και να σ” αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα, Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο, Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ, Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ” αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα. Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου. Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου, Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου, Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ, Και να τρελαίνομαι όταν αργείς, Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα, Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια, Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός, Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο, Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς, Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου, Και να παρακαλάω να σ” ήξερα μια ζωή. Και ν” ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου, Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου, Και να τρομάζω όταν θυμώνεις, Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο, Και να σ” αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία, Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς, Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω, Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω, Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι, Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου, Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες, Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις, Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς, Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω, Και ν” αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ” το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω, Και ν” αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι, Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ” αγαπούσε, Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις, Και να σ” αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια, Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα, Και να μη σ” αφήνω να σηκωθείς απ” το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις, Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω, Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι, Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα, Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα, Και να θέλω ότι θέλεις, Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής, Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου, Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς, Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ” ζωή σου, Και να ξεχνάω ποιος είμαι, Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί, Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο Τον ακάθεκτο Τον ακατάλυτο Τον ακατάσβεστο Τον μεταρσιωτικό Τον ψυχαναληπτικό Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή, ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ''

MEDEA - DARK MATTER (πρεμιέρα)

https://www.youtube.com/watch?v=emgaUBWTIes

http://www.mcf.gr/el/whats_on/?ev=medea_dark_matter_elliniki_theatriki_omada_conxobanx

Η ελληνική θεατρική ομάδα CONXOBANX παρουσιάζει την Κυριακή 19 και την Δευτέρα 20 Απριλίου στο Ίδρυμα Κακογιάννη την θεατρική παράσταση «MEDEA – DARK MATTER» σε σκηνοθεσία Χρύσας Γεωργαντά, στην ελληνική και ισπανική γλώσσα, σε μια σύγχρονη προσέγγιση. Η παράσταση αυτή  παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το περασμένο Μάρτιο στο  θέατρο CONDE DUQUE, (www.condeduquemadrid.es) της Μαδρίτης, στα πλαίσια του φεστιβάλ ELLAS CREAN, ( www.ellascrean.com ) μια διοργάνωση  της Comunidad de Madrid, και του θεάτρου Conde Duquε. Η μετάφραση του έργου από τα αρχαία ελληνικά είναι του Θεόδωρου Στεφανόπουλου και η απόδοση στα Ισπανικά του Adrian Bautista Gascón. Η παράσταση τελεί υπό την Aιγίδα του Ελληνικού Υπουργείου Πολιτισμού, της Ισπανικής Πρεσβείας της Αθήνας και του Ινστιτούτου Θερβάντες των Αθηνών.

«Η προσέγγιση του μύθου της Μήδειας στην παράσταση αυτή  εκφράζει την ανάγκη για υπέρβαση για προσφυγή  σε αδιαπραγμάτευτες αξίες, όπως   η αξία  στους όρκους  των θεών που επικαλείται, υπερασπίζεται, και μας θυμίζει  η Μήδεια, καθώς με την τραγική της πράξη αποσπάται  από το χώρο των ανθρώπων και επιστρέφει στον μύθο.»

MEDEA - DARK MATTER

Η γη της στάχτης και των διαμαντιών.

Θα αφήσουμε πίσω μας μόνο κομμάτια σίδερο και το υπόκωφο, σαρκαστικό γέλιο των επερχόμενων γενεών.  

Μερικές φορές, το σούρουπο, ένα πρόσωπο

Μας περιεργάζεται από τα βάθη ενός καθρέφτη.

Εσύ είσαι αυτός ο καθρέφτης, σπασμένος,

Που μου αποκαλύπτει το δικό μου πρόσωπο.

Κάθε χωρισμός δίνει την υπόσχεση

 για μια νέα συνάντηση.

Μην τρέχεις. Περπάτα σιγά.

Για να φτάσεις σε σένα πρέπει να πηγαίνεις μόνος.

Περπάτα σιγά. Μην τρέχεις.

Γιατί το παιδί που είσαι εσύ,

Αιώνιο βρέφος,

Δεν μπορεί να ακολουθήσει.

Αν αναρωτιέσαι που θα με βρεις,

Μην ψάξεις στα βουνά ή στα δάση.

Αν πραγματικά θέλεις να με βρεις,

Ψάξε με μέσα σου, μέσα στην καρδιά σου.  

«Γιατί η γη είναι η κατοικία του ατέλειωτου ταξιδιού μας».   

Θα αφήσουμε πίσω μας μόνο κομμάτια σίδερο και το υπόκωφο, σαρκαστικό γέλιο των επερχόμενων γενεών. 

Την επόμενη φορά θα του πω την ιστορία για τον άντρα που κάθε μέρα, πηγαίνοντας στη δουλειά του, διέσχιζε ένα πάρκο, όπου στο κέντρο του υπήρχε ένα ψηλό δέντρο με ένα χρυσό μήλο κρεμασμένο στο πιο ψηλό κλαδί. Κάθε μέρα ο άντρας γελούσε με τον εαυτό του, με τις αισθήσεις του που τον ξεγελούσαν και με την επιθυμία του να ανέβει στο δέντρο και να πάρει το φρούτο που αποτελούσε απλώς οφθαλμαπάτη. Κάθε μέρα διέσχιζε το πάρκο και το μήλο κρεμόταν ακόμη στο ψηλότερο κλαδί. Μια μέρα διάβασε στην εφημερίδα πως κάποιος είχε βρει ένα χρυσό μήλο σε ένα δέντρο στο κέντρο της πόλης. Ο δημοσιογράφος δεν είχε πιστέψει την ιστορία μέχρι που κράτησε το μήλο στα χέρια του. Το άρθρο τέλειωνε με την φράση: «ορισμένοι άνθρωποι είναι πραγματική τυχεροί». 

Σαν το δαυλό που αργοκαίει

Διαλύεσαι σκορπίζοντας σπίθες γύρω σου.

Ξέρεις τουλάχιστον αν με το να καείς ελευθερωθείς

Ή θα επιταχύνεις την πτώση όλων όσων ήταν δικά σου;

Τα μοναδικά σου απομεινάρια θα είναι μια χούφτα στάχτες

Που θα παρασυρθούν από τη θύελλα, ή ένα γυαλιστερό διαμάντι

Θα βρεθεί στο μέσον της στάχτης,

Υπόσχεση και τεκμήριο της αιώνιας νίκης;

Λίγα χρόνια είναι αρκετά για έναν άνθρωπο να γεννηθεί, να πεθάνει και να ξαναγεννηθεί. Μερικές φορές το λίγο είναι ο σωστός αριθμός.