Ήταν η πιο ντεκαντανς παράσταση που είδαμε φέτος, ή μάλλον γενικότερα. Με το που μπαίνεις στο χώρο νιώθεις σαν να ταξιδεύεις στο χρόνο. Κατεβαίνεις στις σκάλες και θαρρείς πως κατεβαίνεις στη δεκαετία του '90, ίσως και του '80, με τα μαύρα μωσαϊκά και το ξεχασμένο ραδιοκασετόφωνο στη γωνία. Ο κύριος που μας έκοψε τα εισιτήρια θαρρείς κι είναι βγαλμένος από μιαν άλλη εποχή, με τα απίστευτα μακριά νύχια και δάχτυλα, μόνο για να ανακαλύψεις λίγο αργότερα ότι παίζει τους μισούς ρόλους της παράστασης. Παρόμοιος ντεκαντανς χαρακτήρας και η βασίλισσα-λιοντάρι κλπ. Η μουσική είμαι σίγουρη ότι προερχόταν από εκείνο το γωνιακό ραδιοκασετόφωνο, από κάπου στο πολύ βάθος και, θαρρείς, με πολύ παραπάνω ένταση απ’ όση άντεχαν τα ,επίσης μόνο ταλαιπωρημένα μπορώ να υποθέσω, ηχεία. Ο χώρος αποπνέει γενικότερα μια αίσθηση του παρελθόντος. Το σκηνικό θα το χαρακτήριζα μάλλον αλλοπρόσαλλο: ένα πιάνο που δε χρησιμοποιείται ποτέ, μερικές καρέκλες, δύο βασανισμένα δέντρα στο πίσω μέρος (τα οποία δημιούργησαν την ψευδαίσθηση του δάσους όπως στα κινούμενα σχέδια που βλέπεις κάποια δράση να διαδραματίζεται στο βάθος, συνήθως κυνηγητό). Και, φυσικά, τα κοστούμια… Ο παπουτσωμένος γάτος φορούσε μια ολόσωμη πουά φόρμα, που μόνο πυζάμα θα μπορούσε να είναι. Στη συνέχεια, πρόσθεσε λαστιχένιες γαλότσες (παρόμοιες φορούσε στη συνέχεια και ο βασιλιάς) με καφέ ομόκεντρους κύκλους, ασημί –με χρυσόσκονη- ημίψηλο με ένα μωβ πούπουλο κολλημένο πάνω, και μία αραχνούφαντη χρυσαφιά «μπέρτα» … η πρώτη εμφάνιση της κόρης του βασιλιά προσομοίαζε, υποθέτω, μπαλαρίνα, με ροζ φουστίτσα, υφασμάτινες κάλτσες-γκέτες και στέκα με φούξια πούπουλα, ξανθά ψεύτικα κοτσιδάκια και μίνι φούξια κορώνα (από τα H & M). Η τελευταία εμφάνιση του φτωχού, όταν του χαρίζει βασιλικά ρούχα ο βασιλιάς, είναι ένα υπερμεγέθης σακάκι και ένα επίσης φαρδύ παλιομοδίτικο παντελόνι. Οι ηθοποιοί μπέρδευαν που και που τα λόγια με μικρά χαριτωμένα σαρδάμ, πετούσαν ενίοτε και λέξεις στα αγγλικά, τις οποίες και μετέφραζαν ταυτόχρονα, και είχαν υιοθετήσει κλασικά ελληνικά ονόματα, για παράδειγμα ο Μιχάλης και ο Άγγελος, τα δύο αδέρφια, γιοι του εκλιπόντος μυλωνά. Στο τέλος, όλοι μαζί επιδόθηκαν σε ένα χαρούμενο και ρυθμικό χορευτικό, και παρόλο που περίμενα κάποιον να παραπατήσει ή να σκοντάψει, κάτι τέτοιο δε συνέβη. Σας συστήνω ανεπιφύλακτα να δείτε αυτήν την παράσταση, αλλά και όποια άλλη παραγωγή του θεάτρου Μπροντγουαίη, για να μεταφερθείτε πραγματικά σε ένα ελληνικό Μπρόντγουαιη, αυτό μιας άλλης εποχής. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.
