Εκεινη...

Γεννιέσαι την έχεις μητέρα πηδάς στον αέρα σκας στο πάτωμα εκείνη σε βάζει στην κούνια στα μάτια σαπούνια και γαλάκτωμα Σου δείχνει πώς κάνει η πάπια και μοιάζει με κάποια που 'χες γκόμενα στο μέλλον με τ' άσπρα φωτάκια και με τ' αστεράκια τα φλεγόμενα Μετά που σε στέλνουν σχολείο στο δίπλα θρανίο εκείνη κάθεται μικρή με τα ροζ κοκαλάκια και τα ποιηματάκια που θα μάθετε Για να σε προσέξει ρεψίματα κάνεις χτυπιέσαι στους δρόμους πλακώνεσαι της σπας με νεράντζια τα τζάμια κι από την ταράτσα πηδάς και σκοτώνεσαι

Σηκώνεσαι κι είσαι δεκάξι βαριέσαι στην τάξη γράφεις ποιήματα το στήθος της θέλει να σπάσει κυλιέται στα δάση και στα κύματα Ποιος στίχος σου θα τη χωρέσει που θέλει να αρέσει στους ακέφαλους που δίνει φιλιά μες στα δόντια κι ανοίγει τα πόδια σ' άγνωστους φαλλούς Την ψάχνεις το σκας απ' το σπίτ ισε σέρνει απ' τη μύτη αυτό το βάλσαμο αυτή η μυρωδιά από γαζία αυτή η τυραννία σε τραβά ενώ Κανένας βοηθός δεν υπάρχεινα πει τι έχεις πάθει τι σε πόνεσε κι εκείνη δε λέει να κοιτάξει γκαζώνεις τ' αμάξι χτυπάς και σκοτώνεσαι

Λοιπόν έχω βγάλει και δίσκο και πάλι δε βρίσκω εκείνο που 'θελα πριν βγω στη σκηνή νιώθω χάλια αδειάζω μπουκάλια με θολά νερά Μα σαν το συγκρότημα βγαίνει μπροστά φωτισμένη εκείνη κάθεταιχωρίς στα μαλλιά κοκαλάκια χωρίς ποιηματάκια που θα μάθετε Περνάω την κιθάρα στο βύσμα με πιάνει ένα πείσμα απογειώνομαι αρχίζω τον πρώτο μου στίχο τρυπάω τον τοίχο και σκοτώνομαι...

Ερωτας ειναι θαρρω...

Έρωτας είναι θαρρώ
ότι νοιώθω αγγίζω και ζω
ένα αθώο φιλί
ένα βλέμμα που στάζει ζωή.
Έρωτας είναι θαρρώ
ότι ψάχνω σε σένα να βρώ
δύο σταγόνες ζωής
,ένας τρόπος να πεις σ'αγαπώ
.Ένα ταξίδι στο φως
ένας δέκατος τρίτος Θεός
μια γλυκειά φυλακή
που δε θέλεις να βγεις από κεί.
Ένα ταξίδι στο φως
ένας δέκατος τρίτος Θεός
κι ένας λόγος να πεις
πώς αξίζει στον κόσμο να ζεις.
Έρωτας είναι θαρρώ
που γελά σαν παιδάκι μικρό
με δυο χείλη φωτιά
με δυο χέρια ανοιχτά σαν φτερά.
Τα μάτια της είχε κλειστά
Τα μαλλιά της στον ώμο λυτά
κι ένας ήλιος θαρρείς
στο κορμί της να πέφτει νωρίς.

Γι' αυτό σ' αγαπώ...

Επειδή η λογική τελειώνει εκεί που αρχίζεις εσύ και μ' ένα σου άγγιγμα όλα γκρεμίζονται και πάλι χτίζονται απ' την αρχή κι όλα τ' αστέρια κι οι γαλαξίες χορεύουν μέσα μου ως το πρωί γι' αυτό σ' αγαπώ... Επειδή χαράζεις καινούριες πληγές στο κορμί μου και γίνομαι χώμα, σάρκα κι αίμα και γίνεσαι εσύ η ψυχή μου κι οι άγρυπνες νύχτες φεύγουν πέρα μακριά απ' τη ζωή μου γι' αυτό σ' αγαπώ... Κι επειδή υπάρχουν τόσες χιλιάδες επειδή για να σου πω και μόνο στα χέρια σου νιώθω ατόφιος εγώ κι όπου κι αν ψάξω στου μυαλού μου τις γωνιές εσένα θα βρω. Επειδή γεμίζεις πουλιά και χρώματα κάθε αίσθησή μου κι ένας τυφλός ανάβει ένα φως να δει βαθιά μες στη συνείδησή μου και δε μου 'μεινε ούτε μια ντροπή, να φτύσω απάνω της μ'όλη τη δύναμή μου γι' αυτό σ' αγαπώ... Ε, και με σκορπάς και με μαζεύεις στων ψαράδων τα δίχτυα τις βραδιές και στης φυσαρμόνικας τις νότες, τις πιο σκληρές, τις πιο τρυφερές κι οι χαρές μου όλες βγαίνουν στα πεζοδρόμια γυμνές γι' αυτό σ' αγαπώ...

Historia de un amor...

Ya no estás más a mi lado, corazón.
En el alma sólo tengo soledad.
Y si ya no puedo verte,
¿Por qué Dios me hizo quererte?
¿Para hacerme sufrir más?
Siempre fuiste la razón de mi existir.
Adorarte para mi fue religión.
Y en tus besos yo encontraba
El calor que me brindaba
El amor y la pasión.
Es la historia de un amor,
Como no hay otro igual.
Que me hizo comprender
Todo el bien, todo el mal.
Que le dio luz a mi vida,
Apagándola después.
¡Ay que vida tan oscura!,
¡Sin tu amor no viviré!
Es la historia de un amor.

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας κότσυφας που τον λέγαν ΣταύροΑπέκτησε φωλιά και κοτσυφόπουλα και τόσο περήφανος αισθάνθηκεΠου βγήκε και κάθονταν στο κλαδί καμαρωτός καμαρωτός!Από μακριά έρχονται όλα τα πουλιά του δάσουςΜπεκάτσες,τσίχλες,περιστέρια,αηδόνια,τσαλαπετεινοί και παγώνιαΑπό μακριά τον χαιρετάνε και από κοντά του λένε..«Γεια σου,Σταύρο!»-Δεν με λένε Σταύρο!Μον με λένε Σταύρο και κυρ Σταύροκαι αφέντη τσουτσουλομύτη!Αλλάζει όμως ο καιρός ..Να βροχές! να χαλάζια! να κεραυνοί!Πάει η φωλιά!Παν τα κοτσυφόπουλα!Παν όλα .. βγήκε και κάθονταν στο κλαδί μονάχος....και από μακριά έρχονται όλα τα πουλιά του δάσουςΜπεκάτσες,τσίχλες,περιστέρια,αηδόνια,τσαλαπετεινοί και παγώνιαΑπό μακριά τον χαιρετάνε και από κοντά του λένε..«Γεια σου Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη!»-Δεν με λένε Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη..Μόνο Σταύρο με λένε… μόνο Σταύρο...

Με την πρώτη σταγόνα...

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίριΜουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιέςΟλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Ε-σένα!Κατά που θ' απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρόςΚατά που θ' αφήσουμε τα μάτια μας τώρα που οι μακρινές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα
Τώρα που κλείσανε τα βλέφαρά σου απάνω στα τοπία μαςΚι είμαστε - σα να πέρασε μέσα μας η ομίχλη -Μόνοι ολομόναχοι τριγυρισμένοι απ' τις νεκρές εικόνες σου.
Με το μέτωπο στο τζάμι αγρυπνούμε την καινούργια οδύνη. Δεν είναι ο θάνατος που θα μας ρίξει κάτω μια που Εσύ υπάρχεις.Μια που υπάρχει αλλού ένας άνεμος για να σε ζήσει ολάκερη.Να σε ντύσει από κοντά όπως σε ντύνει από μακριά η ελπίδα μας.Μια που υπάρχει αλλού.Καταπράσινη πεδιάδα πέρ' από το γέλιο σου ως τον ήλιο.Λέγοντάς του εμπιστευτικά πως θα ξανασυναντηθούμε πάλι.Οχι δεν είναι ο θάνατος που θ' αντιμετωπίσουμε.Παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής.Ενα θολό συναίσθημα.H μυρωδιά του νοτισμένου χώματος μέσ' στις ψυχές μας που όσο παν κι απομακρύνονται.
Κι αν δεν είναι το χέρι σου στο χέρι μας.Κι αν δεν είναι το αίμα μας στις φλέβες των ονείρων σου.Το φως στον άσπιλο ουρανό.Κι η μουσική αθέατη μέσα μας ώ! μελαγχολική.Διαβάτισσα όσων μας κρατάν στον κόσμο ακόμα.Είναι ο υγρός αέρας η ώρα του φθινοπώρου ο χωρισμός.Το πικρό στήριγμα του αγκώνα στην ανάμνηση.Που βγαίνει όταν η νύχτα πάει να μας χωρίσει από το φως. Πίσω από το τετράγωνο παράθυρο που βλέπει προς τη θλίψη. Που δε βλέπει τίποτεΓιατί έγινε κιόλας μουσική αθέατη φλόγα στο τζάκι χτύ πημα του μεγάλου ρολογιού στον τοίχο. Γιατί έγινε κιόλας Ποίημα στίχος μ' άλλον στίχο αχός παράλληλος με τη βροχή δάκρυα και λόγια Λόγια όχι σαν τ' άλλα μα κι αυτά μ' ένα μοναδικό τους προορισμόν : Εσένα!

Muchacha en la ventana- Salvador Dali

Barrio

Cien fuegos

Viniales

Soroa

Τρινιδαδ...

Αν δεις οτι δε χορταίνεις σταμάτα...

Οδοιπορικό στην Κούβα...

Praga by night...

Prague iii

Prague ii

Prague...

Kein zuruck...

Es gibt keinen Weg zurück
Weißt du noch, wie's war
Kinderzeit, wunderbar
Die Welt ist bunt und schön
Bis du irgendwann begreifst,
Dass nicht jeder Abschied heißt
Es gibt auch ein Wiederseh'n.

Refrain:
Immer vorwärts, Schritt um Schritt
Es gibt keinen Weg zurück
Was jetzt ist, wird nie mehr ungescheh'n
Die Zeit läuft uns davon
Was getan ist, ist getan
Was jetzt ist, wird nie mehr so gescheh'n.

Es gibt keinen Weg zurück (2x)

Ein Wort zu viel im Zorn gesagt
Einen Schritt zu weit nach vorn gewagt
Schon ist es vorbei
Was auch immer jetzt getan
Was ich gesagt, hab ist gesagt
Was wie ewig schien, ist schon Vergangenheit.

Refain

Ach und könnt'ich doch nur ein einz'ges Mal
Die Uhren rückwärts dreh'n
Denn wie viel von dem, was ich heute weiß,
Hätt'ich lieber nie geseh'n.

Es gibt keinen Weg zurück (3x)

Dein Leben dreht sich nur im Kreis
So voll von weggeworfener Zeit
Deine Träume schiebst du endlos vor dir her
Du willst noch leben irgendwann
Doch wenn nicht heute, wann denn dann?
Denn irgendwann ist auch ein Traum zu lange.

Refrain

Ach und könnt'ich doch nur ein einz'ges Mal
Die Uhren rückwärts dreh'n
Denn wie viel von dem, was ich heute weiß,
Hätt'ich lieber nie geseh'n.

Το κάστρο των αγγέλων...

Μεταμόρφωσε τις μέρες σε μικρά αντικείμενα. Τόσο μικρά ,που να μπορείς να τα πάρεις στα χέρια σου και να παίξεις. Κίτρινοι, κόκκινοι, γαλάζιοι βόλοι. Μια ολόκληρη εβδομάδα μπορείς να τη χωρέσεις στη χούφτα σου. Η Δευτέρα κόκκινη, η Τρίτη πράσινη, η Τετάρτη βιολετί...αν δοκιμάσεις να μαζέψεις μονομιάς τους βόλους ενός ολόκληρου μήνα , χάνεις το λογαριασμό. Που πήγε η δέκατη όγδοη μέρα? Τι χρώμα βάλαμε στις 26? Ένας χρόνος βόλοι φτάνει για να γεμίσει το πάτωμα της κουζίνας. Η όγδοη μέρα του Γενάρη χώθηκε κάτω από το ψυγείο. Η εικοστή ογδόη Οκτωβρίου πίσω από το καλοριφέρ.

Δε θα μπορείς να κουνηθείς μέσα στο δωμάτιο χωρίς να μετακινήσεις τους βόλους, χωρίς να τους βάλεις όλους σε κίνηση. Η μια μέρα πέφτει πάνω στην άλλη, σαν τα μόρια της σκέψης μέσα στη μνήμη. Τριακόσιες εξήντα πέντε μπίλιες κυλάνε τώρα στο πάτωμα. Η τρίτη του Νοεμβρίου κυλάει αργά προς το τραπέζι της κουζίνας , σκοντάφτει στη μέρα των Χριστουγέννων και συνεχίζει ως την Κυριακή της πεντηκοστής.

Το σπίτι σου έχει τρία δωμάτια. Και πολλαπλασιάζεις τους 365 βόλους της χρονιάς με το 70 ή το 80. Η 17 Απρίλη του 1983 περνάει στο σαλόνι, συναντιέται με την 24 Μαρτίου του 2012 πριν συνεχίσει το δρόμο της και σταθεί κάτω από την τηλεόραση , δίπλα στην πρώτη Δεκέμβρη του 1940.

Βουτάς, κολυμπάς στην αφθονία. Θαρρείς πως είσαι πλούσιος. Και μετά χτυπάει η πόρτα. Προσεκτικά ανοίγεις δρόμο ανάμεσα στους βόλους σου, παραμερίζεις μερικές εκατοντάδες χρωματιστές μπίλιες , ανοίγεις και υποδέχεσαι μια νεαρή γυναίκα. Δεν έχεις τριαντάφυλλα πρόχειρα και της προσφέρεις μια χούφτα βόλους. Η γυναίκα θέλει να παίξετε. Και πριν προλάβεις να το καταλάβεις έχεις κιόλας χάσει χίλιους βόλους.

Χτυπάει ξανά η πόρτα και μπαίνει ένα αγόρι. Του δίνεις μερικές χιλιάδες βόλους. Την άλλη μέρα φέρνει μαζί του την αδερφή του. Η μικρή ζητάει όσους βόλους έδωσες και στον αδερφό της. Τώρα μόλις βλέπεις οτι το απόθεμα σου έχει αρχίσει και λιγοστεύει. Το πάτωμα δεν είναι πια γεμάτο. Οι βόλοι δε στριμώχνονται πια στις γωνίες, όπως τις παλιές καλές μέρες...

Και μια μέρα ένας άντρας χτυπάει την πόρτα σου. Σου δείχνει ένα χαρτί οτι του χρωστάς 4.500 βόλους...πέφτεις μπρούμυτα στο πάτωμα ,μετράς του βόλους σου και του πληρώνεις στη στιγμή το χρέος. Θέλεις να ξέρεις τι σου ανήκει, θέλεις να ξέρεις σε τι μπορείς ακόμη να υπολογίζεις. Μόνο που τώρα δε σου έχουν μείνει πια παρά ελάχιστοι βόλοι. Είσαι αναγκασμένος να τους ψάχνεις , να τρέχεις από δωμάτιο σε δωμάτιο για να τους μαζέψεις.

Κλείνεις την πόρτα σου και κλειδαμπαρώνεσαι. Τα λίγα χρωματιστά μπαλάκια που σου μένουν θέλεις να τα κρατήσεις δικά σου....

Skunk Anansie- Hedonism

I HOPE YOU`RE FEELING HAPPY NOW
I SEE YOU FEEL NO PAIN AT ALL IT SEEMS
I WONDER WHAT YOU`RE DOIN` NOW
I WONDER IF YOU THINK OF ME AT ALL
DO YOU STILL PLAY THE SAME MOVES NOW
OR ARE THOSE SPECIAL MOODS FOR SOMEONE ELSE
I HOPE YOU`RE FEELING HAPPY NOW

JUST BECAUSE YOU FEEL GOOD
DOESN`T MAKE YOU RIGHT, OH NO
JUST BECAUSE YOU FEEL GOOD
STILL WANT YOU HERE TONIGHT

DOES LAUGHTER STILL DISCOVER YOU
I SEE THROUGH ALL THOSE SMILES
THAT LOOK SO RIGHT
DO YOU STILL HAVE THE SAME FRIENDS NOW
TO SMOKE AWAY YOUR PROBLEMS AND YOUR LIFE
OH HOW DO YOU REMEMBER ME,
THE ONE THAT MADE YOU LAUGH UNTIL YOU CRIED
I HOPE YOU`RE FEELING HAPPY NOW

JUST BECAUSE YOU FEEL GOOD
DOESN`T MAKE YOU RIGHT, OH NO
JUST BECAUSE YOU FEEL GOOD
STILL WANT YOU HERE TONIGHT

WANT YOU: [X3]
I WONDER WHAT YOU`RE DOING NOW
I HOPE YOU`RE FEELING HAPPY NOW [X2]

"Coming Down"

Starsailor

If you don't mind
Could we not fight?
I see you're close woman
In the night
I'm sober
Still alive

Waste your days
On your own
Getting drunk
getting stoned
I'm sober
Still alone

Must I always take a back seat?
Must I always be your clown?
Did you ever really love me?
Were you always coming down?

See your face
See your eyes
Shouldn't have left
Shouldn't have lied
I'm sober
Spirit's died

Must I always take a back seat?
Must I always be your clown?
Did you ever really love me?
Were you always coming down?

Must I always take a back seat?
Must I always be your clown?
Did you ever really love me?
Were you always coming down?

Muse- Sunburn

Come waste your millions here
Secretly she sneers
Another corporate show
A guilty conscience grows
I'll feel a guilty conscience grow
I'll feel a guilty conscience grow

She burns like the sun
And I can't look away
And she'll burn our horizons make no mistake

Come let the truth be shared
No-one ever dared
To break these endless lies
Secretly she cries

She burns like the sun
And I can't look away
And she'll burn our horizons make no mistake

And I'll hide from the world
Behind a broken frame
And I'll burn forever
I can't face the shame

And I'll hide from the world
Behind a broken frame
And I'll burn forever
I can't face the shame

Uno- Muse

This means nothing to me
'Cause you are nothing to me
And it means nothing to me
That you blew this away

'Cause you could have been number one
If you only found the time
And you could have ruled the whole world
If you had the chance

You could have been number one
And you could have ruled the whole world
And we could have had so much fun
But you blew it away

You're still nothing to me
And this is nothing to me
And you don't know what you've done
But I'll give you a clue

You could have been number one
If you only had the chance
And you could have ruled the whole world
If you had the time

You could have been number one
And you could have ruled the whole world
And we could have had so much fun
But you blew it away

You could have been number one
And you could have ruled the whole world
And we could have had so much fun
But you blew it away