Στο μπαλκόνι

Η πόλη που μας πλήγωνε.

Πάνω στη βιασύνη μας να αποκτήσουμε εμπειρίες, φύγαμε μακριά από τα νιάτα μας προς ένα μέλλον ρυτιδιασμένης απογοήτευσης. Κανένας όμως δεν σταμάτησε να μας πει οτι θα έπρεπε να ρουφάμε τα πάντα, να σημαδεύουμε τη μνήμη μας με εικόνες, να γεμίζουμε τις καρδιές μας με συναισθήματα. Γιατί σύντομα θα ήταν το μόνο που θα μας έμενε.

κι έτσι με πήρε ο ύπνος, με τα λόγια της τυλιγμένα σαν σημείωση μέσα στο μυαλό μου, στο επάνω μέρος ενός ειδικού συρταριού όπου έβαζα όλα εκείνα τα πράγματα που ήθελα υπερβολικά πολύ, τα πράγματα που με πλήγωναν όταν τα κοιτούσα κατάματα.