Σου έγραψα δυό γράμματα...

Σου έγραψα δύο γράμματα, αλλά δεν πρέπει να σου γράψω και τρίτο. Σου ζωγράφισα το αγαπημένο μου καφέ, αν και δεν έχω πάει ποτέ. Χάρη σε σένα, ζωγράφισα ηλιοτρόπια, αν και βαριέμαι τα τοπία και τα λουλούδια. Ξέρω πως θα έχω μόνο άλλη μια τελευταία ευκαιρία να σε δω, αλλά δεν ξέρω τι να κάνω γι' αυτό. Δεν μπορεί να μην έχεις καταλάβει, όμως δεν θέλω να το δεχτώ, δεν θα ήμουν εγώ αν το δεχόμουν έτσι απλά. Όμως δεν μπορεί εκείνο το πρωινό του Απρίλη η μοίρα να με έριξε τυχαία πάνω σε σένα κι όχι έναν οποιονδήποτε άλλο συνάδελφό σου...αφού ξέρουμε πλέον πως τίποτα δε γίνεται τυχαία...καρατσεκαρισμένο!! Και είναι αποδεδειγμένος πολλάκις προσωπικός νόμος, πώς αυτόν που θα αντιπαθήσω αρχικά, αυτόν και θα λατρέψω πολύ σύντομα...τι το παλεύω κάθε φορά ήθελα να' ξερα!! Όμως τώρα...τι?? Τόση αβεβαιότητα, τόσα γεγονότα, απολύσεις, διαθεσιμότητες, πράματα και θάματα, κι εμένα εκεί, ο νους μου κολλημένος εκεί... μα αν δεν είναι ο έρωτας το πιο ανώτερο συναίσθημα ποιο είναι? Τουλάχιστον ας φτερουγίζουν αυτές οι πεταλούδες στο στομάχι να νιώθουμε ζωντανοί κι όλα τα άλλα με κάποιο τρόπο, πάντα κάπως έρχονται...συνήθως δεν χρειάζεται να πάρω κάποια απόφαση κι απλά περιμένω να δω πως θα έρθουν, δεν απογοητεύτηκα ποτέ...στείλε λοιπόν ένα σημάδι ως τον Σεπτέμβρη, υπομονή υπάρχει, να δρομολογηθούν τα πράγματα...ελπίζω αυτό το κείμενο να φτάσει καρμικά στο μυαλό σου και να το κάνεις, να μην βγει ψεύτης κι ο αλχημιστής, αφού όταν θέλεις κάτι τόοοοοοοοσο πολύ, όλο το σύμπαν πρέπει να συνομωτήσει για να το πετύχεις, σωστά?? fingers crossed, fingers crossed...