Και τι να πεις...

...και από που να αρχίσεις? Είναι αυτές οι ώρες οι βραδινές που έχεις τόσα να πεις και ταυτόχρονα τίποτα, όπως είπε και ο Ριζ στη Σαλόνικα το Δεκέμβρη. Εκτός αν τα λες σε σένα οπότε κάτι μπορεί να γίνει. Σήμερα η Τζαβ. μου είπε να κάνουμε τη ζωή μου βιβλίο. Το έχει πει και κάποιες φορές η Βελ...μήπως να το σκεφτώ? Η φετινή άνοιξη μας βρήκε με ένα άνω άκρο λιγότερο -τουλάχιστον στην αίσθηση- και μια κήλη περισσότερο. Αύριο εν όψει επιτροπής...και να' χαμε λέει ένα πικάπ...η ''ανακάλυψη'' του jazz radio τι μπάλσαμο, thank u Vel...addicted to sex and the city, λίγο ετεροχρονισμένα...είναι που μεγαλώνοντας βλέπεις αλλιώς τις σχέσεις, τους ανθρώπους γενικά...είναι που ο γάμος είναι ένα κάστρο, όσοι είναι μέσα θέλουν να βγουν, κι όσοι είναι έξω θέλουν να μπουν, που είπε κι ο Φυς...οπότε δεν υπάρχει σωστό ή λάθος, απλώς αυτό που εσύ δεν έχεις,χε! Τι χαρά, θα επισκευθώ και το 401, γουάου, α ντριμ καμ τρου,χε :-)
Τουλάχιστον οι φίλοι ήταν παντού όλο αυτό τον καιρό, κι αυτό είναι κάτι, κάτι...χωρίς αυτούς η ζωή θαταν αλλιώς, και η οικογένεια θαταν αλλιώς, και όλα θαταν αλλιώς...όχι όμως άλλα ντόνατς πλιζ!!

Αλλά ξεκίνησα για να μιλήσω για μια διαδρομή με το προσφάτως ''νέο'' 731 εν όψει των συγχωνεύσεων δρομολογίων, που προέκυψε από το 075+731=νέος σταθμός μετρό Ανθούπολη! Άντε και στο Χαιδάρι βρε! Κι εκεί που περιμένεις τερματίζοντας να ξεπροβάλει εμπρός σου ο ολοκαίνουργιος σταθμός, ξεπροβάλει..το τίποτα, τα στενά του Περιστερίου και τα ρέστα! Κι εκεί που γέλαγες με τους άλλους που ψάχνονταν τώρα ψάχνεσαι εσύ γιατί όλοι έχουν κατέβει, κι έτσι παίρνεις το μπροστινό δρομολόγιο και ξανά πίσω χοχοχο...αλλά αυτό είναι το λιγότερο που μας έχει βρει,χε...