Προυστ

Βρισκόμουν στο δωμάτιο,ή μάλλον δεν βρισκόμουν ακόμη στο δωμάτιο αφού εκείνη δεν είχε αντιληφθεί ακόμη την παρουσία μου…από μένα…ήταν παρόν μόνο ο μάρτυρας, ο παρατηρητής με το καπέλο και το παλτό, ο ξένος που δεν ανήκει στο σπίτι, ο φωτογράφος που ήρθε να πάρει μια φωτογραφία από μέρη που δεν θα τα ξαναδεί πια κανείς. Στην πραγματικότητα ,η διαδικασία που μηχανικά άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου, όταν αντίκρυσα τη γιαγιά μου, ήταν μια φωτογραφία. Δεν βλέπουμε ποτέ τους ανθρώπους που αγαπάμε παρά μόνο στο κινητό σύστημα, στην αέναη κίνηση της αδιάκοπηε αγάπης μας γι’αυτούς, που ,πρωτού επιτρέψει στις εικόνες των προσώπων τους να φτάσουν ως εμάς, τις παρασύρει στη δίνη της, τις επαναφέρει στην ιδέα που είχαμε πάντα γι’αυτούς, τις κάνει να συμμορφώνονται μ’αυτή, να συμπτίπτουν μ’ αυτή. Πώς, αφού στα μάγουλα της γιαγιάς μου είχα συνηθίσει να διαβάζω τις πιο λεπτές, τις πιο μόνιμες ιδιότητες της ψυχής της…πώς, αφού κάθε τυχαία ματιά είναι μια πράξη νεκρομαντείας, κάθε πρόσωπο που αγαπάμε ένας καθρέφτης του παρελθόντος, πώς μπορούσα να παραβλέψω όλα όσα είχαν ατονίσει κι αλλάξει πάνω της, αφου έβλεπα ότι στα πιο τετριμμένα θεάματα της καθημερινής μας ζωής το μάτι μας ,επηρεασμένο από τη σκέψη ,παραμελέι, όπως θα’ κανε μια αρχαία τραγωδία ,κάθε εικόνα που δε συμβάλει στη δράση του έργου και συγκρατεί μόνο εκείνες που μας βοηθάνε να καταλάβουμε τον σκοπό του…εγώ για τον οποίο η γιαγιά μου ήταν ακόμα ο εαυτός μου, εγώ που δεν την είχα δει ποτέ παρά μέσα στη δική μου ψυχή, πάντα στην ίδια περιοχή του παρελθόντος,μέσα από διάφανους πέπλους συνεχών ,επάλληλων αναμνήσεων, είδα ξαφνικά στο σαλόνι μας ,που αποτελούσε μέρος ενός καινούργιου κόσμου, του κόσμου του χρόνου, είδα καθισμένη στον καναπέ, πλάι στη λάμπα, κοκκινοπρόσωπη, βαρειά και συνηθισμένη, άρρωστη, χαμένη σε σκέψεις, ακολουθώντας τις αράδες του βιβλίουμε μάτια που δεν φαινόντουσαν σχεδόν καθόλου λογικά ,μια θλιμμένη γριά γυναίκα που δεν την ήξερα.