Κριτική της παράστασης "Η τελευταία μαύρη γάτα"

Άλλη μια πολύ καλή δουλειά του Κώστα Γάκη και της ομάδας Ιδέα, αν και όχι η καλύτερη, μετά την εξαιρετική Κατσαρίδα και το Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο.

Για άλλη μια φορά, μια ομάδα μας δείχνει πως με πολύ λίγα μπορείς να κάνεις πάρα πολλά, και αυτή είναι η αισθητική προσέγγιση και γενική σκηνοθετική γραμμή αυτής της ομάδας που σε κερδίζει κάθε φορά. Στην σκηνή βρίσκονταν ουσιαστικά μόνο 4 καρέκλες-σκάλες, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν με ποικίλους τρόπους, με ευρηματικότερη την σκηνή που προσομοίαζε την παρέα των γάτων να βρίσκεται στην άκρη ενός ψηλού κτιρίου, όπου φυσούσε πολύ δυνατός άνεμος, και πραγματικά με έπεισαν ότι μεταφερθήκαμε ξαφνικά σε κάποια ταράτσα! Η πιο ευρηματική και ταυτόχρονα ξεκαρδιστική στιγμή της παράστασης ήταν το δελτίο ειδήσεων και ο τρόπος που παρουσιάστηκε η τηλεόραση στην σκηνή, και ακόμη περισσότερο το δελτίο στην νοηματική!!

Η ερμηνευτική και κινησιολογική καθοδήγηση όλης της ομάδας των ηθοποιών ήταν πολύ καλά δουλεμένη και αυτό έβγαινε και στην σκηνή.Τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα ήταν μαύρα, όπως επιτάσσει το έργο, αλλά συνάμα λιτά και χαρακτηριστικά όσο έπρεπε.  Οι φωτισμοί κατάφεραν να ενισχύσουν ακόμη περισσότερο την όλη ατμόσφαιρα του έργου. Τα βίντεο της Μικαέλας Λιακατά έδεναν ιδιαίτερα αρμονικά με το όλο πλαίσιο του έργου, όπως και η μουσική του Κώστα Γάκη, σε συνδυασμό με την παρουσία επί σκηνής και τα live electronics του Στέφανου Τορτόπογλου.

Το μόνο αρνητικό σημείο, η μη ύπαρξη αρκετών μαξιλαριών ώστε να έχουν καλύτερη ορατότητα τα παιδιά, όμως, προς τιμήν του θεάτρου, απολογήθηκαν εξαρχής γι’ αυτό και πρότειναν εναλλακτική λύση.