Κριτική της παράστασης 1984

Προσπαθώ εδώ και μέρες, χωρίς αποτέλεσμα, να αποκωδικοποιήσω την αίσθηση που μου άφησε αυτή η παράσταση. Το μόνο σίγουρο είναι ότι  την έχω κατατάξει στα αριστοτεχνήματα της σεζόν.

Η προσέγγιση της  Κατερίνας Ευαγγελάτου έμοιαζε βγαλμένη από το μυαλό του Ώργουελ, νομίζω κάπως έτσι θα το φανταζόταν καθώς έγραφε το βιβλίο… Εγώ πάντως σίγουρα  έτσι το είχα εικονοποιήσει όταν το διάβασα, μόνο που η σύλληψη της Ευαγγελάτου ήταν ακόμη καλύτερη!!!   Σκηνικά (Εύα Μανιδάκη), οθόνες, βίντεο (Στάθης Αθανασίου), ήχος (Νικόλας Καζάζης)και φως (Νίκος Βλασόπουλος), δράση σε πολλαπλά επίπεδα, όλα έδεναν άψογα μεταξύ τους δημιουργώντας ένα ευφάνταστο εκπληκτικό σύνολο, σε μια μινιμαλιστική industrial σκηνοθετική σύλληψη, την οποία απογείωσαν τα ειδικά εφέ (ειδικά την ανυπέρβλητη σκηνή του ηλεκτροσόκ) των αδερφών Αλαχούζων. Τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα, το μακιγιάζ της Εύης Ζαφειροπούλου, οι κομμώσεις των Talkin’ Heads και οι ειδικές κατασκευές του Μπάμπη Κατσιμίχα για τα προσίδια και μόνο απολύτως αναγκαία σκηνικά αντικείμενα, σε συνδυασμό με την μουσική επένδυση του Βύρωνα Κατρίτση και τη μουσική διδασκαλία της Αλεξάνδρας Λέρτα, φώτισαν με δεινότητα τις πολλαπλές πτυχές του έργου. Οι γοργοί ρυθμοί με τους οποίους εναλλάσσονταν οι εικόνες αποτέλεσαν τον πολύτιμο αρωγό σε αυτό το μικρό «θαύμα» που μας χάρισε η φετινή θεατρική σεζόν. Οι σκηνές των βασανιστηρίων, όπως και οι σεξουαλικές σκηνές το έργου, αναπαραστάθηκαν με χειρουργική ακρίβεια και ιδανική αναλογία ωμότητας, δημιουργώντας μια καθηλωτική ατμόσφαιρα με επαρκή αίσθηση ρεαλισμού, χωρίς ίχνος φόβου ή αισχρότητας. Προσωπικά, με γοήτευσαν ιδιαίτερα οι «αφηγηματικές» σκηνές που διαδραματίζονταν «πίσω» και τις βλέπαμε «θολές» μέσα από την οθόνη, παραπέμποντας στην αφήγηση.  Εξαιρετική επίσης και η «κατεδάφιση» του δωματίου κατά τη σύλληψη των Τζούλια και Ουίνστον.

 Ένας γερός άσσος στο μανίκι της σκηνοθέτιδας ήταν σαφώς και το πολύ δυνατό καστ. Θεωρώ ότι ο Αργύρης Πανταζάρας αφήνει πλέον, το δικό του προσωπικό στίγμα σε κάθε ερμηνεία του. Ως Ουίνστον Σμιθ, ήταν κάτι παραπάνω από εύστοχος. Η ερμηνεία του τη στιγμή των βασανιστηρίων, αλλά και σε όλη τη διάρκεια του έργου, ήταν τόσο ρεαλιστική, καθηλωτική αλλά και πειστική, που σε έκανε να απορείς πως  κατάφερνε στο τέλος να στέκεται όρθιος, αναδεικνύοντας μια «ψίχα» άκρως θεατρική.

Ο Νίκος Κουρής, ως Ο’ Μπράιεν, με «ελατήρια» την κυνική και ψυχρή εκφορά του λόγου και την χροιά της φωνής του, μας χάρισε μια νηφάλια και καθηλωτική αφήγηση του ωργουελικού  χαρακτήρα, τονίζοντας όλες τις ψυχογραφικές επιδιώξεις της  σκηνοθετικής οπτικςή της Κατερίνας  Ευαγγελάτου.

Η Λένα Δροσάκη, ως Τζούλια,  σε κέρδιζε  με τον συναισθηματικό και υποκριτικό της πλούτο που απέρρεε σε κάθε στιγμή της ερμηνείας της.

Η διασκευή αυτή των Ρόμπερτ  Αϊκι και Ντάνκαν Μακμίλαν μέσα από μια ψυχρή και εφιαλτική οπτική σκοπιά που παίρνει σάρκα και οστά σε έναν απόκοσμο διαφανές θάλαμο, κάτω από «εκκωφαντικούς» θορύβους και φωτισμούς, που κραυγάζουν την απολυταρχική φωνή της εξουσίας σε παραλληλισμό με την αδυναμία της ανθρώπινης ύπαρξης, αφήνει τελικά μια πολύ θετική επίγευση.