Wtf? Γι 'αυτούς που μένουν...

Είναι εφικτό να κουβαλάς τους ίδιους φίλους από το σχολείο? Κι αν ναι, με ποιο τίμημα? Είναι δυνατόν να σου κρατάνε κακία για κάτι που ούτε καν θυμάσαι μετά από 15 χρόνια και να φεύγουν τρέχοντας πριν το χριστός ανέστη? Η μήπως αρκεί ένα απλό μήνυμα του τύπου ''δεν θέλω να έχουμε πια καμμία σχέση'' ... μήπως εσύ είχες πέσει τόσο έξω όλα αυτά τα χρόνια?

Αυτό το ζήτημα επανέρχεται ξανά και ξανά στο μυαλό μου. Λένε πως είναι χαρακτηριστικό του ζωδίου μου, αλλά θέλω πάντα όλα να είναι ξεκάθαρα, ειδεμή θα τα στριφογυρίζω διαρκώς στο κεφάλι μου, και δε χωράνε και πολλά!!

Αντί λοιπόν να κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα, που δεν έχει τελικά και νόημα, και να λές πόσο άξιοι, καλοί και μπλα μπλα,μπλα ήταν οι ''φίλοι'' που μας αποχαιρέτισαν εν μια νυκτί, ας πάρουμε μια στιγμή να σκεφτούμε όλους αυτούς τους άξιους ανθρώπους που παραμένουν εδώ, ακόμη κι ύστερα από κάποια απουσία, που χωρίς αυτούς η ζωή μου δε θα ήταν σίγουρα η ίδια...

Η Βι και η Ει,που τόσα χρόνια ακούε τα ίδια και τα ίδια, το ''μπαζάκι'', που παραμένει αν και η φοιτητική ζωή πέρασε προ πολλού, κι ας μας χωρίζει πλέον και απόσταση, my tattoo buddy or free press freak or so many others, που σίγουρα χωρίς εσένα θα ήμουν φτωχότερη και σε τατουάζ και σε συζητήσεις,my personal hero of life ''bebe'' who always find her way to struggle through life, ο ''μίμος του πρίσλευ'', που παρόλο που υπέφερε ξέχασε και προχώρησε κι είναι τώρα πιο κοντά κι από τότε, ο φάδερ Πι, σαν δεύτερος πατέρας και συμβουλάτορας, μαι βέρυ όουν μίστερ Μπιγκ, σαν πολύ καλός φίλος πια, dirty maggie and crazy peggs, που με το πέρασματυ χρόνου επίσης έρχονται πιο κοντά, και η λίστα θα μπορούσε να συνεχίζεται ή και να ανανεώνεται κάθε λίγα χρόνια, αλλά κάποιες αξίες παραμένουν σταθερές...thanx u guys :-)