Από τη μέρα που άλλαξα ωράριο, πετυχαίνω στη στάση της γειτονιάς μια κοπέλα που μένει ακριβώς δίπλα μας, και, φυσικά, την παίρνω με το αμάξι, αφού ξέρω ότι πάει στο μετρό, όπως κι εγώ. Έτσι, λοιπόν, ένα από αυτά τα πρωινά, μου είπε την ιστορία…
Η γειτόνισσα, πολλά πρωινά που βγάζει βόλτα το σκύλο, συναντούσε το θείο μου που πήγαιναν για χημειοθεραπεία. Η γειτόνισσα φοράει διαρκώς κάτι τεράστια στρογγυλά γυαλιά ηλίου, και η θεία της έλεγε λέει κάθε φορά, μα τι ωραία γυαλιά.
Την ημέρα λοιπόν της κηδείας, στο δεύτε τελευταίον ασπασμόν, καθώς η γειτόνισσα έσκυψε, της έπεσαν τα γυαλιά από το πέτο, χωρίς να το καταλάβει… εγώ θυμάμαι αμυδρά την ώρα που την κατέβαζαν στη γη να λένε κάποιοι ότι μέσα στο φέρετρο υπήρχαν κάποια γυαλιά, αλλά κανείς δεν έδωσε βάση, ώσπου μου είπε η κοπέλα την ιστορία και το σχόλιο πως, τελικά, έγιναν δικά της για πάντα…
No comments:
Post a Comment