Επειδή μου αρέσει ο εσπρέσο, κατά καιρούς κι όποτε το θυμάμαι, αγοράζω στιγμιαίο και φτιάχνω σπίτι, μη φανταστείς, κάνα Σαβ/κο ή σε καμμιά άδεια, αργία κλπ.
Που λες, τελευταία φορά πρέπει να είχα πάρει το καλοκαίρι. Έτσι, λοιπόν, δεν θυμόμουν τι ακριβώς είχα πάρει. Πήγα σούπερ για διάφορα (που μάλλον δεν πήρα, κλασσικά, χαχα) και, φυσικά, χαζεύοντας, πήρα κι ότι να’ ναι, οπότε πήρα και καφέ. Προτίμησα αυτόν που ήταν σε ωραίο μεταλλικό κουτί, και ήταν κι αξιόλογη μάρκα. Μια άλλη μέρα, λοιπόν, βράζω νεράκι, βάζω στην κούπα, ανακατεύω λίγο, όπως πάντα, και πίνω μια γουλιά… μπλιαξ, τον χύνω, είχε κομματάκια. Α, λέω, θα είναι άλλο είδος, θα θέλει βράσιμο σαν τον ελληνικό. (κοιτάζω στο κουτί για οδηγίες, τίποτα) Τον βράζω, μπλιαξ, ίδιο αποτέλεσμα. Σαν να έπινες γαλλικό. Α, να, λέω, θα τον κάνω στην καφετιέρα του γαλλικού, θα κρατήσει το φίλτρο τα κομματάκια. Τον έφερα λοιπόν εδώ, για να μη χαζολογάω σπίτι με καφετιέρες, να τον πίνω πιο συχνά. Οπότε, το πρωί, έφτιαξα εσπρέσο, στην (ατομική μου) καφετιέρα. Ήπια μια γουλιά και τον πέταξα, ένιωσα την καφεϊνη να εκρήγνυται στον εγκέφαλο μου.
Αποτέλεσμα; Παρήγγειλα εσπρεσιέρα. Θα μου έρθει την άλλη βδομάδα.
Υγ. Σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες, ο καφές δεν ήταν στιγμής, ήταν για καφετιέρα εσπρέσο. Εγώ πάντως το κατάλαβα σήμερα…
No comments:
Post a Comment